Beangstigend

Vorige week stapten we zo rond half elf ‘s-avonds in Rotterdam op de sprinter. Op het perron namen twee vriendinnen afscheid van elkaar. Plotseling kwam er een man de trein in, met een fles wijn in de hand en met duidelijk al een flinke slok op. Met een buitenlands accent riep hij wat naar de meisjes, maar die reageerden niet. Dat beviel hem niet en hij begon harder te roepen, aandacht te eisen. De treindeuren sloten en het meisje ging zitten op de klapstoel naast de deur. Nu werd zij het middelpunt van alle aandacht. Een beetje verschrikt en aangedaan vluchtte ze daarop de trein verder in. De man werd boos en riep haar allerlei aantijgingen na, onder andere dat ze “zeker wel lesbisch was”. Ook maakte hij vunzige opmerkingen. De trein zat behoorlijk vol, maar niemand reageerde. Toen hij het meisje steeds meer beledigingen na riep en haar achterna ging, werd het mij te dol. Ik beet hem toe dat hij het meisje met rust moest laten. Nee, ik ben geen heldin. Ik dacht er eigenlijk niet over na, maar vond gewoon dat dit niet kon.

Wat er verder allemaal gebeurde, staat me eigenlijk niet meer zo goed voor de geest. De dronkenlap lalde” dat hij ons allemaal dood zou maken”. Er was iemand die de man te lijf wilde gaan en zijn wijnfles wilde afpakken. Het werd een heel gedoe. Ook één of twee andere mannen bemoeiden zich ermee. Iemand probeerde de politie te bellen, maar kreeg te horen “dat er camerabewaking in de trein is”. Dat was dan gelukkig weer een hele geruststelling 🙁 .

Inmiddels waren we bij onze bestemming, station Alexander, aangekomen en stapten we zo snel mogelijk de trein uit. Maar ook de vervelende dronkaard en wat anderen. Er werd nog wat gesteggeld, maar daar hebben wij ons verre van gehouden. Terwijl wij wachtten op onze metro, zagen we een politiebusje voorbij rijden. De dronken man had dat ook opgemerkt en hij verschool zich. Maar meer dan het busje zagen we niet, geen agent kwam eens poolshoogte in het station nemen. Gelukkig stonden wij op het tegenoverliggende perron en kregen we alleen nog de verbale woede van de lastpost over ons heen.

Maar al die andere mensen in de trein, die zich afzijdig hielden, wel keken naar het relletje, maar geen aanstalten maakten om te helpen, op welke manier dan ook. Dat vond ik nog het meest bizar!