Er zijn mensen die overal een positieve draai aan kunnen geven.
Zelf ben ik beslist geen pessimist, maar hoe ik me zou voelen in een rolstoel…? Ik kan me er geen voorstelling van maken. Altijd enigszins afhankelijk…., met dagelijks niet te slechten barrières…. Mwah……..!
Maar een paar weken geleden stuitte ik op een Instagram-account van een jonge vrouw in een rolstoel. Ze merkte dat veel mensen haar maar zielig vonden. Maar ze straalde en lachend merkte ze op dat zo’n rolstoelleven ook positieve kanten heeft.
“Als ik naar een feest ga, kan ik altijd de mooiste schoenen aan, hoe ongemakkelijk ze ook zijn.”
Tja, dat is ware levenskunst.
Nou, ik begrijp dat wel van die schoenen, die van mij worden steeds makelijker maar charmant…nou nee.
Ik geloof lang niet meer alles wat ik op het www lees.
Ook die mooiste schoentjes kan ik niet meer dragen,zie je het al voor je….open hakje open teentje en therapeutische steunkousen klasse 2.
Mensen die elke dag maar weer aan de hele wereld over zichzelf vertellen hoe goed en moedig ze bezig zijn ondanks hun vreselijke pijn of ziekten is in mijn optiek ‘n vorm van aandacht vragen,hoe beroerder de verhalen hoe meer reacties en aandacht ze krijgen.
Ik hou daar wel van. Mensen die positief blijven, ondanks. De
Ik moet haar bewonderen.
Je moet toch wat… Maar achter de schermen, thuis, wordt er heel veel gevloekt. Mijn vader was (oorlogs-)invalide. Je moet er mee leven, je kunt niet anders, maar als het even tegenzit.