Keizers en keizerinnen

Nee, dit blog gaat dit keer niet over Japan, maar over de kleine keizers en keizerinnetjes van Nederland. Kinderen die nooit eens tegengas krijgen of gecorrigeerd worden. Afgelopen weekend maakte ik mee dat, nota bene op Sinterklaasmiddag, een ongeveer 7-jarig jochie maar bleef zeuren over een speeltje dat hij wilde hebben. “Nee, je krijgt het niet”, zei moeder. Hij zette het op een schreeuwen, en moeder zuchtte. Dat deed ze nog minstens vier keer en ging toen half overstag. “Je mag het van je eigen geld kopen”. “Dan hou ik niets meer in mijn spaarpot”, jammerde kindlief en dramde rustig door. “Jij moet het voor mij kopen, jij moet dat doen!” Het duurde en duurde en geen enkele keer verhief moeder haar stem of liet het kind merken dat het echt hééél vervelend was. En natuurlijk werd het speeltje gekocht.

Zaterdagmiddag stonden we bij de kassa van Ikea. We legden onze spulletjes op de band, onder andere wat kleine en kwetsbare halogeenlampjes en een cadeaubon, die we die avond aan onze jongste wilden geven. Hoewel slechts een bon, hadden we toch goed gekeken of die niet beschadigd was. Achter ons stond een echtpaar met een dochter van pakweg 14 jaar. Boem, daar schoof ze de beurtlat bovenop onze spullen. Hun eigen spullen moesten natuurlijk ook op die band. Daarop zei ik “dat doen we niet zo” en legde mijn hand op haar rug. Binnen no time een stampij van je welste, want vader kwam verhaal halen. Ik had zijn dochter geduwd en dat had ik niet mogen doen. Ik had rustig in gesprek met haar moeten gaan! Geen woord van excuus, geen correctie. Dochterlief was geduwd… Alsof ik haar over de kling had gejaagd…
Nou ja…. Ben ik de enige die door dit soort belevenissen gefrustreerd wordt?

2 thoughts on “Keizers en keizerinnen

Comments are closed.