Leo’s opa had een winkel, waar h9j o.a. wijn verkocht. Dat zal ergens begin vorige eeuw zijn geweest, toen mensen nog niet zoveel wijn dronken. De upper ten dronken natuurlijk wel regelmatig, maar de gewone man nauwelijks. Opa kocht de wijn in grote vaten en verdeelde die dan over drie kleinere. Vervolgens zette hij de prijs erbij, goedkoop, middel en duur. En kijk, hij verkocht het meeste van de dure wijn, want zei men “die was toch echt het allerlekkerst”. Ik heb dit verhaal vaak gehoord en er het mijne van gedacht. De mensen laten zich toch niet zo bedotten?

Tot ik een paar weken geleden Ilja Gort zag, die op een Franse boerenmarkt mensen wijn liet proeven. Hij had één soort wijn, verdeeld over vier flessen, één plastic fles, één lichte fles, de andere was een wat zwaardere fles en als laatste een zware fles die normaal voor heel dure wijnen wordt gebruikt. Vrijwel alle proevers vonden de wijn uit de plastic fles niet om te drinken, maar de zware fles bevatte volgens hen beslist de lekkerste wijn. Volgens Gort is het meer de marketing, dan de kwaliteit van de wijn die de smaak bepaalt.  Mensen proeven dus niet alleen met de mond, maar ook met de ogen.