Als kind kreeg ik niet zo vaak een ijsje. Er zat een ijszaak verderop in onze straat. Daar was maar één smaak, vanille.

Later ging ik nog wel eens naar Capri, een zaak waar Italiaans ijs verkocht werd. Het was een beroemde zaak in Rotterdam, nog steeds, net als Venezia.

Maar de laatste jaren is ijs en zeker Italiaans ijs overal in de stad te koop. En dat zorgt voor een dillema. Want nemen we wel een ijsje en zo ja, waar dan wel?

Vorige week was ik twee dagen achter elkaar in de stad en het weer zo warm dat we wel een ijsje “moesten” nemen. Eerst bij deze zaak, op de Hoogstraat. De volgende dag weer bij het aloude vertrouwde Venezia.

Oef, wat lekker!