Toen er nog vla en yoghurt in glazen flessen werd verkocht, vond je in elk huishouden wel een “flessenlikker”. Zo’n lange staaf met een halfrond schijfje rubber eraan. Enorm handig om de flessen tot op de bodem leeg te maken.
Nu zit alles in kartonnen pakken, met een plastic schenktuit. Best handig, maar er blijft ook heel veel in zo’n pak achter. En voedsel weggooien vind ik zonde.
Dus sta ik regelmatig te hannesen met een dubbelgevouwen pak, waar vaak de yoghurt ongecontroleerd uitblubt. Met als resultaat een smeerboel en ergernis.
Ik zou de terugkeer van die glazen flessen dus helemaal niet erg vinden. Met statiegeld natuurlijk. Een flessenlikker hoef ik niet te kopen, die staat nog in de pot met keukengerei op het aanrecht.
Vrienden van ons vouwden laatst de onderkant van een pak open en plat, van boven naar beneden vegen en je kon er nog gewoon een schaaltje mee vullen!
En het pak is gelijk plat opgevouwen.
Ik gebruik hem nog om bijvoorbeeld een potje mayonaise leeg te hengelen!
Het is echt verbazend hoeveel er achter blijft in een fles of pot. Net als in tubes van bijvoorbeeld tandpasta, die knip ik tegenwoordig open als ze zo goed als leeg zijn en kan er dan meestal nog een week gewoon mijn tanden mee poetsen. Shampoo flessen spoel ik met water als ze leeg lijken te zijn en kan er dan ook nog een paar keer mijn haar mee wassen. Veel mensen vinden dat krenterig, maar ik bespaar niet alleen geld, maar er word op deze manier ook een hoop verspilling van grondstoffen mee voorkomen.
Leuk, hier ligt er ook nog ene in de keukenla…
Ik zet het pak op z‘n kop in een mok of schaaltje (laat ‘m steunen tegen de keukenwand)
Er was toen een soort standaardje waarin de fles op kop hing om uit te druppelen, je zette het bij een bord of schaaltje. Ik kan ze niet meer vinden, jammer genoeg, misschien had een kartonnen doos er ook in gepast.