Dit plaatje op de zeurkalender bracht me terug naar 1992. Geen jaar met een gouden randje, want mijn zus werd heel ernstig ziek en dat had nogal wat gevolgen. Manlief dreigde ook nog zijn baan te verliezen. Nou ja, zorgen alom.
Maar we gingen op vakantie, naar Libre in Zuid Frankrijk. Een lange reis en ik was dan ook blij dat we het bordje naar het dorp zagen.
Het ging een smalle bergweg op, met 11 haarspeldbochten. Achterin hoorde ik onze kinderen zuchten. Goeie grutten, wat een hoogte. Leo concentreerde zich hevig op de weg en liet merken dat ook hij het een lastige klim vond. Ik zei niks, maar God hoorde me brommen. Ik heb het sowieso niet op bergen en mijn hoogtevrees speelde danig parten.
Ik zag het voor me, elke dag naar beneden en weer terug. Leo en de kinderen wenden snel aan die route, maar ik lag ’s nachts in bed te tellen. Nog zoveel dagen, dat is 11 x 2 minimaal die vermaledijde bochten nemen. Ik reed dan wel niet zelf, maar toch had ik telkens het zweet in mijn handen.
Leo vergat een keer iets en wilde weer terug naar boven. Nog een keer die rotweg, nog een keer die angst, nog een keer 22 bochten. Ik leed in stilte.
Toen kwam de dag dat we ergens reden en ik zei dat we links af moesten. Oh, dus hier naar rechts, zei plaaggeest Leo, die het wel goed gehoord had. Nee!!!! Ik gilde het uit, want rechts lag een ravijn van vele honderden meters diep. Het was het breekpunt. Eenmaal terug in het vakantiehuis kreeg ik het zo benauwd, dat ik beslist niet langer wilde blijven. We besloten terug naar Nederland te gaan. Dag vakantie, dag zon, dag rust,
Het heeft nog een paar jaar geduurd voor ik weer naar een bergachtig gebied durfde. Hoe een paar lijntjes een herinnering weer terug kunnen brengen….