De laatste dag van de maand en alweer tijd voor een blogje uit de oude doos.
Op 12 januari 2010 schreef ik dit blog:
“Gisteren heb ik, na precies 10 jaar trouwe dienst, mijn autootje naar de garage gebracht. Hij gaat een nieuw baasje zoeken. Gelukkig ging hij niet alleen, want zijn grote broer moest, na 13 jaar, ook ander emplooi vinden. We hebben ze samen ingeruild voor een nieuwe. Dit keer een glimmende rode.
Nee, geen Ferrari, dat past niet meer bij onze leeftijd, maar vooral niet bij ons budget natuurlijk!
Gek, hoe je zo kunt hechten aan een stalen doosje met wielen. Maar hij heeft me dan ook alle jaren zonder tegensputteren overal gebracht. De eerste tijd veilig van huis naar werk en weer terug. Daarna naar cursussen, musea, vrienden en vriendinnen. Hij heeft me nog nooit in de steek gelaten en vroeg alleen maar zo nu en dan wat benzine en één of twee keer per jaar een verwenbeurt in de garage.
Nu hoop ik maar dat de volgende eigenaar er ook nog veel plezier van zal hebben. Bye bye, lief karretje.“
En nu, al weer meer dan 15 jaar later, rijden wij nog steeds en ook tot volle tevredenheid in die glimmende rode. Soms vragen we ons af of we niet eens iets anders zullen kopen. Maar tot nog toe konden we ons daar nog niet toe zetten.
Als er niets mis mee is, is het zonde om hem weg te doen. Als je naar het milieu kijkt is het ook beter om door te rijden.
Zolang je auto je nog overal brengt zonder mankementen, blijf er maar lekker mee rijden. De nieuwe auto’s met al die elektronica en bemoeizucht zijn een ramp zoals ongevraagd remmen als hij “denkt” dat de doorgang te smal is, aan je stuur trekken als de weg net verlegd is, iedere piepen zonder reden enz.
Ja ik heb ook altijd zo’n moeite om van een auto die zolang trouwe dienst heeft gedaan afscheid te namen.
Zolang die jou van punt a naar b brengt…
Fijn geschreven logje!
Lie(f)s.
Auto’s gaan tegenwoordig heel lang mee, dus lekker blijven rijden 🚘 in de glimmende rode.