Poetsen

Heel vaak kom je dit niet meer tegen, een prachtig glimmend gepoetst huisnummer. Ik fotografeerde dit in Maasland, waar we, na een blog van Emie, op een zonnige dag naar toe reden.

Bij dit glanzende bordje vloog ik terug in de tijd. Wij woonden vroeger in een gewone straat, met rijen huisdeuren. Allemaal donkergroen geverfd en vrijwel allemaal identiek.

Maar onze deur sprong er wel uit. Want we hadden nog een ouwerwetse koperen trekbel en een koperen brievenbus. En die glom steevast dat het een lieve lust was. Op vrijdagmiddag ging ze met haar mandje poetsspullen naar beneden en werd die bel en brievenbus glanzend gepoetst. Geen week sloeg mijn moeder over. Daarna werd de deur gezeemd en het straatje geveegd. Klaar voor het weekend!

En daar moest ik bij dit huisnummer ineens aan denken.

8 thoughts on “Poetsen

  1. Toegegeven mijn straatje en huisnummer poets ik ook niet, maar wat ik wel jammer vind is dat mijn buren over het algemeen van alles achter bij de containers neerzetten als het er niet meer inpast en dat het als het waait dus overal ligt. Sinds de laatste nieuwe bewoonster er is komen wonen en nogal nonchalant is wat dat betreft valt het me op dat steeds meer mensen makkelijk worden en denken ach als ik het maar niet meer in huis heb staan en er vanaf ben.

  2. Ik herken dat helemaal. Dit gebeurde ook bij mijn oma. Als ik er kwam (en dat was vaak) vroeg ik altijd mag ik belletje poetsen oma. Ik poetste er of mijn leven ervan af hing. Ook de brievenbus natuurlijk. Binnen in huis stonden ook nog veel koperen dingetjes en ook die poetste ik. Nu poets ik liever niet dan wel. Zeker teveel gedaan als kind.

  3. Mooi is die zeker, maar tegenwoordig poetsen ze deze totdat die blinkt en daarna spuiten ze er een glanzende epoxylaag overheen.

  4. Ja, zo ging dat. Toch veeg ik mijn stoep ook hoor, maar niet op een vaste dag, dát is het verschil. Ik moet meteen denken aan een Zeeuwse tekst: Janne ga je stoepe schuren, want daar is visite bie de buren.

Comments are closed.