Ineens viel mijn oog op dit gebouw. De balletschool van Staluse Pera, wereldberoemd in heel Rotterdam. Daar ging je heen als je “echt” balletles wilde hebben.
En dat wilde ik wel. Tenminste, toen ik zo’n jaar of tien was. Balletles leek me niet alleen leuk, maar was ook goed voor mijn houding, volgens de orthopeed. Dus ja, balletles en dan meteen ook helemaal goed. Niks gehuppel in het buurthuis of in de studio van een mindere status. Ik wilde naar Staluse Pera!
Tja, dat mocht ik dan wel willen, dat gebeurde natuurlijk niet. De lessen waren duur en zo’n bevlieging zou weleens van heel korte duur kunnen zijn, schatte mijn moeder in. Balletles, dat wel. Maar eerst maar eens kijken hoe of het bevalt, dus zal ik je dan inschrijven? Bij het Wester Volkshuis kun je het proberen. Lekker dicht in de buurt, je kunt er zo naar toe. Je hoeft er zelfs niet voor over te steken.
Och, misschien had ik niet zo stijfkoppig moeten zijn. Want waarschijnlijk had mijn moeder gelijk. Was het maar voor een tijdje en zou ik daarna met geen stok meer naar balletles te sturen zijn. Maar nee, nuffig haalde ik mijn neus op voor zulke lessen. Het was alles of niets…, dus alleen bij Staluse Pera!
Maar ja, misschien had ik wel uitzonderlijk talent. Had de wereld aan mijn spitzen gelegen, had ik bloemen en roem vergaard. En was ik waarschijnlijk aanzienlijk slanker gebleven. Welke stralende carrière is aan mijn neus voorbijgegaan?
Ach… even wegdromen, dat kan toch geen kwaad. Zo veel spijt heb ik er achteraf toch niet van gehad 😉 😉 😉
Gelukkig had je een heel verstandige mama. 😉
@Bertiebo: Oh zeker, er werden toen hartstikke veel kindjes geboren. Dat was het probleem echt niet. Maar toentertijd had je tot je 21ste niks te vertellen. Overal moesten je ouders hun handtekening voor zetten. Dat deden ze dus beslist niet voor de vroedvrouwenschool. Het gekke is dat ik eigenlijk niets met baby’s heb, maar het zorgen dat een kindje goed ter wereld komt…. dát begeleiden van een bevalling had me vast wel gelegen. Ik kan goed ‘hup hup, moeder, je kan het!’ roepen 🙂
Gelukkig geen nachtmerries aan overgehouden 🙂
Goh, dan te bedenken dat ik bouwvakker wilde worden…
Kinderdromen…..heerlijk toch!
LOL. Wel grappig dat je als kind zo hoog inzette zeg!
Ach gut…. proest!
Ach jee, Els,,, Maar ja zo ging dat. En Wieneke, er was toch wel een gerede kans dat er in de vroedvrouwerij werk zou zijn. Je lijkt me wel het doortastende type ervoor.
Staluse Pera……inderdaad een ballet-begrip in Rotterdam. Ja, zo kan het lopen. Kinderen willen van alles en ouders staken toen stokjes ervoor. Ik wilde bijvoorbeeld vroedvrouw worden, maar daar was thuis geen sprake van. Veel te zwaar werk en dan ook nog die rare tijden…. vonden mijn ouders. Dus moest ik naar Instituut Schoevers om de directiesecretaresse opleiding te gaan doen. Heel hard werken een jaar lang, maar dan was je kostje ook gekocht. Ik kon kiezen uit vijf banen met dat diploma en ging meteen ook erg goed verdienen. Tja, en dan wordt het toch moeilijk om je later alsnog te melden bij de vroedvrouwenschool. Ik begon op een scheepvaartkantoor en dat vond ik erg leuk. Mijn buitengewoon verstandige ouders hadden gelijk, denk ik. Eerst maar eens een opleiding volgen waarmee je altijd goed je broodje kunt verdienen.
Wegdromen altijd fijn!