Zo langzamerhand lijkt de angst ons in zijn greep te houden. Angst om ziek te worden, om dood te gaan. Dat is op zichzelf niet zo raar. Niemand wil dood gaan, al is dat onze enige zekerheid in dit leven.
Maar al die maatregelen die onze vrijheid beperken, maken ons tot angstige wezens. We durven niet meer gewoon bij elkaar te zijn. We zijn bang om om huidcontact te maken, dus kijken we weg als iemand in de supermarkt geholpen moeten worden.
We durven onze kinderen niet meer te knuffelen, te zoenen, even op de rug te slaan. Erger, we zien onze kinderen zelfs niet meer, alleen nog maar via een digitale verbinding.
Zo nu en dan hoor of lees ik reacties, waarvan ik het koud krijg. “Pas op, raak dit niet aan. Weet je wel hoeveel handen dat vastgehouden hebben? Is dat apparaat wel ontsmet? Koop jij nog gewoon schepijs?”
Even een blaadje inkijken bij de supermarkt lijkt voor sommigen een zelfmoordactie. Alles wordt afgewassen, ontsmet. Post niet verzonden of geopend, want misschien….. Het begint in mijn ogen hysterische trekjes te vertonen.
Zelf probeer ik, mijn sterrenbeeld indachtig, de gulden middenweg te vinden. Als ik wandel, wil ik niet in de berm kruipen of me gedragen alsof de tegemoetkomende man of vrouw een schurftige hond is. Ik passeer op de grootst mogelijke afstand, maar of dat nou anderhalve meter is…? Ik zeg nog vriendelijk gedag in plaats van afwerend mijn hoofd om te draaien.
Hopelijk komt er een tijd dat we allemaal weer gewoon gaan doen. Of zullen we de angst voor Corona dan inruilen voor een andere angst? Omdat we er zo aan gewend zijn, smetvrees is verworden tot een normale karaktertrek? Ik hoop toch van harte dat het zover niet zal komen.
Tsja, wij houden ons aan alle voorschriften, op afstand en zo, behalve dat we op vrijdag oppassen op onze kleine vriendjes.
Ik hou me goed aan de voorschriften maar ben niet angstig. Ik sta er eigenlijk vrij ontspannen in. Dat komt denkelijk ook doordat ik in een vriendelijk dorp woon met een nuchtere bevolking. Wij hebben ontzettende leuke gesprekken tijdens het wandelen, vaak met een sloot er tussen, haha. En ik kom heel weinig op facebook en dergelijke, ik hoef dat hysterische gedoe niet te lezen. ’s Avonds alleen het nieuws en meer niet.
Ik hou me aan de richtlijnen, ben gelukkig niet bang aangelegd, althans niet bang om ziek te worden, maar zal blij zijn als we weer enigszins normaal zullen kunnen gaan leven
Als hardloopster word ik af en toe bekeken alsof ik schurft heb.
Ik merk dat veel mensen niet meer groeten nu.
Gelukkig zijn er ook veel leuke momenten waarbij de maatregelen een soort beleefdheidsballet oplevert met vriendelijke gebaren en verontschuldigende woorden
Langzaamaan zal het weer veranderen en zullen we leren omgaan met dit virus. Geef het wat tijd. Het komt goed. Maar het zal wel gepaard gaan met blijvende veranderingen. De tijd zal het leren.
Ik doe vrij ontspannen, maar volgens de regels. Ik vind het goed te doen.
Angst is een slechte raadgever… Zelf ben ik niet zo angstig. Tuurlijk neem ik het serieus maar het is niet dat ik heel bang ben. Terwijl ik normaliter toch nogal een zorgelijk type ben…
We hebben nu onze eigen gevangenis gecreëerd. Ik stel me ook de vraag hoe het straks verder moet.
Angst is begrijpelijk maar het moet niet hysterisch worden. Dah heb je helemáál geen leven meer.
O, ik duik wel de berm in als ik op een smal pad iemand wil passeren. Direct na een bezoek in de openbare ruimte was ik mijn handen als ik thuis kom. Maar ik laat de angst niet regeren, ik hou me ‘gewoon’ aan de voorschriften van het RIVM en dat is al lastig genoeg.