Laatst wilde ik bij de kassa van de super mijn boodschappen afrekenen. Alles op de band werd gescand. Sommige dingen moesten handmatig ingevoerd worden. En daar ging het fout. De jongen achter de kassa verschoot van kleur toen hij het totaalbedrag zag. “Dat kan niet kloppen”, stamelde hij. Een bedrag van meer dan 500 euro stond op de teller. En nee, zoveel had ik nou ook weer niet gekocht.
Wat bleek? Mijn zak noten was maar liefst 58 keer opgevoerd. Het bleek om de code van iets anders te gaan en natuurlijk werd alles keurig en snel gecorrigeerd.
Nou was het deze keer wel heel erg duidelijk. Maar het kan ook dat zo’n fout je niet meteen opvalt. Ik wil dan ook altijd de kassabon en controleer die, zij het nogal vluchtig.
Maar ook bij latere klachten komt zo’n bon je van pas. Ik begrijp dan ook niet dat mensen steeds vaker de bon niet meenemen. Ook bij een volle kar. Dan is het toch onmogelijk om foutjes te herkennen. Of ben ik nu een beetje krenterig of te ouderwets?
We kregen laatst en aanslag van meer dan 200 euro bij de Lidl, de kassière had duidelijk een fout gemaakt. De filiaalmanager die erbij kwam maakte duidelijk dat ze het helemaal zelf, naar tevredenheid van de klant moest oplossen. Dat werd ook geregeld, maar wel ten kostte van de rij die achter ons stond.
Meestal weten we van tevoren wel wat we, ongeveer, kwijt zijn.
Maar bonnetjes neem ik altijd mee.
Want op de achterkant van de bonnetjes van de Hoogvliet staan zegeltjes waarmee je kunt sparen voor een gratis product 🙂
Ik vraag ook om de bon!
Ik kijk soms mee, wil altijd een kassabon, en die kijk ik – vluchtig – na
Ik ben er geloof ik wat te makkelijk in, ik kijk nooit eigenlijk.
En soms houd ik de zaak op als ik het even niet zie, bijvoorbeeld als de kortingen niet zijn ingevoerd
Nee hoor, je bent niet krenterig. Je bent iemand die goed oplet. Zelf neem ik geen kassabon, maar ik kijk mee op het scherm