In het blad van Eigen Huis vond ik deze kop. Tja, ik weet het wel. Eén op de drie huwelijken loopt op de klippen. Maar om nou al te denken over de scheiding nog vóór dat je het ja-woord hebt gegeven…. Ik vind dat nogal cru.
Zekerheid is prima, je zaken regelen oké. Maar je kunt ook overdrijven…. Om over romantiek dan maar te zwijgen! 
KnutzEls
It takes a lifetime to become a child (Pablo Picasso)
1 op de drie, ik weet het.
Erg toch.
Ik ben ook gescheiden, getrouwd met een gescheiden man.
Nog steeds.
Dus eigenlijk moet ik zeggen: ‘ik was gescheiden.’
Maar goed.
En nu helaas, mijn dochter en Hans zijn zoon ook.
Rotsituatie!!
Ik moest die kop even twee keer lezen voor dat het tot mij doordrong. Ik ben af en toe niet zo snel;-)
Kort voordat wij trouwden, ging mijn mans zus scheiden. Alles was van haar man, zij had helemaal niets. Ze was daardoor totaal afhankelijk van zijn fatsoen. Dat had hij, hij liet haar en de kinderen in de woning blijven wonen, die zij op papier van hem huurde. Elke maand boekte ze de huur over (dat moest van de bijstand) en hij gaf het haar weer contant terug. Maar wij zeiden toen tegen elkaar: dat willen wij niet! We zouden in verband met eigen bedrijf toch al op huwelijkse voorwaarden trouwen, en hebben dus wel degelijk erin opgenomen wat er moet gebeuren bij een echtscheiding. En dat blijkt nu, ruim 27 jaar later, een goede zet geweest, want we zijn nu dus verwikkeld in een echtscheiding. Dus ik vind het advies zo gek nog niet hoor (huwelijkse voorwaarden zijn nu eenmaal niet romantisch)
Haha, humor. Iets om op een huwelijksfeest te verwerken in een voordracht.
Het is vast goed, er is vast over nagedacht, maar ik ben blij dat wij dat niet hoefden te regelen.
Ik denk dat scheiden af en toe de makkelijkste weg is om zaken te regelen.
Toen wij trouwden ging de toespraak van de gemeenteambtenaar er vooral over hoe we weer moesten scheiden…. 28 jaar later nog niet nodig geweest.