Laatst kreeg ik, door een stukje in de krant,  contact met schoolvriendinnen van mijn overleden zus. Dat is natuurlijk al heel bijzonder, want had mijn zus nog geleefd, dan was ze nu al over de tachtig.
Maar het was vooral heel leuk om verhalen te horen over de jeugd en de schooltijd van mijn zus. Daar wist ik eigenlijk maar weinig van. Geen wonder, er zat achttien jaar verschil tussen ons.
Eén van de vriendinnen herinnerde zich dat wij thuis een  “libertystoel” hadden. Het was de stoel waar mijn vader altijd in zat. Moeder vond het een sta-in-de-weg, maar mijn vader kon er zo heerlijk een tukje in doen, ‘s-avonds na het eten.
Mijn zus moet “libertystoel” wel heel erg bijzonder gevonden hebben, want ze had het in geuren en kleuren op school verteld. Het vriendinnetje was danig onder de indruk en vertelde het ook bij haar thuis. Waarop haar moeder had gezegd: “Ach gut, die hebben wij ook. Maar wij zeggen gewoon leunstoel.”
Ik heb gezocht op Marktplaats, of ik nog zo’n stoel kon vinden. Maar blijkbaar waren ze te gewoon om bewaard te blijven. Ik vond er één, maar die leek in de verste verte niet op onze stoel.