Ruim elf jaar geleden kwam Sita in het gezin van mijn schoonzus. Als een springerige pup, die zich heerlijk op mijn voeten nestelde als ik er was. Die later ons begroette, met een speeltje in haar bek, hengelend naar een aai en zich “brave hond” liet noemen. Want dat was ze. Zelden blaffend, niet opdringerig of bedelend om een koekje. Een keurig opgevoede hond, die ook hier zeer welkom was.

En toen werd ze ziek. Eerst leek alles nog wel goed te komen, maar uiteindelijk werd vorige week de beslissing genomen. Het hele gezin was er bij toen ze een spuitje kreeg en vredig insliep. Wat zal dat gek zijn als we straks bij schoonzus en zwager op bezoek gaan. Ook wij zullen Sita missen.