Waterstoker (2)

Dat de waterstoker zo onbekend was, heeft me verbaasd. Was dat alleen iets van de grote stad, of zelfs specifiek Rotterdams? Geen idee.

Maar die waterstoker (althans die bij ons in de straat) had op mij nog  een bijzondere aantrekkingskracht. Er was daar een snoeptafel. Een kleine vitrine, met daarin potten waarin allerlei lekkers zat, zoals spekkies, duimdrop, zuurballen. Alles te koop per stuk. Ik neem aan voor een stuiver, maar misschien ook wel voor een cent.

Naast al dat snoep lagen er ook ‘”verrassings-zakjes”. Witte zakjes, met een groot rood vraagteken erop. Daarin zat meestal wat snoep en een aardigheidje, een plastic beestje, een potlood of zoiets.

Op een dag zag ik dat er een heel bijzonder zakje lag. Niet plat, maar goed gevuld. Wat zou er in zitten?  Mijn fantasie sloeg op hol. Het zou vast iets heeeeel moois zijn. Helaas, ik had niet genoeg geld om het zakje te kopen, want dat kostte meer dan een zuurbal of zoiets. Dus bedelde ik bij mijn moeder.  Tevergeefs. Bij mijn vader hoefde ik het niet te proberen, dat was al op voorhand beslist. Nee! Dus probeerde ik het bij mijn zus. Die was een flink stuk ouder en werkte en had had geld zat, dacht ik. Ik kon een aardig potje breken bij haar en ja, dat kwartje had ik niet al te lang daarna binnen. Het brandde in mijn jaszak.

De volgende dag ging ik naar de winkel. Het zakje lag er nog. Nog even dreigde de mevrouw achter de toonbank mijn verzoek om dát, dat dikke zakje, niet te horen. Maar uiteindelijk hield ik het dan toch in mijn handen.

Thuis bleek de aankoop een grote teleurstelling. Geen snoep, geen fraaie…., ja wat had ik me voorgesteld? Nee, een grauwe grijsgroene soldatentas zat er in. Ik vond het niks en moeder en zus bestempelden het onmiddellijk als “Uhh, wat een vies ding”. En met een grote zwaai belandde hij meteen in de vuilnisbak.

One thought on “Waterstoker (2)

  1. Daarna nooit meer verrassingszakjes gekocht zeker?
    Want je ziet ze nog wel eens, op een beurs of zo. Soms ook bij een uitverkoop.

Comments are closed.