Reiger

Er kwam wel eens eerder een reiger op bezoek in onze tuin. Die had wel geduld, maar kon geen visje uit de vijver verschalken.

De reiger van vorige week had zich eerst een paar dagen eerder georiënteerd en wist dus dat er wel iets te vinden zou zijn. En daar stond ie dan, een beetje chagerijnig leek het wel. Of kouwelijk, het woei die dag behoorlijk.

Maar hoe dan ook, hij had wel geduld. En ja, uiteindelijk had hij iets te pakken. Een miniem salamandertje was het slachtoffer. En laat dat beestje nou ook nog kleverig zijn. Reiger had er zichtbaar moeite mee het diertje naar binnen te werken. Z’n lange snavel sopte hij een paar keer in het water. Eén keer floepte salamander er zelfs uit. Maar uiteindelijk… ja dan toch was het arme beestje naar binnen.

Maar of die reiger nou voldaan was…? Daar zal toch wat meer vis voor nodig zijn!

Klein drama

We zaten nog maar net aan ons eerste kopje koffie van die dag, toen we werden opgeschrikt door een bons op de keukenruit.

Een klein vogeltje had de klap veroorzaakt. Zo’n jonkie, die onervaren had gedacht de kortste weg te nemen. En toen tegen de ruit te pletter vloog. Ik maakte er een foto van, maar echt duidelijk is die niet.

Daarna schepte ik hem op en legde hem onder de struiken neer. De natuur doet verder wat er gedaan moet worden…

Ik denk dat het een meesje was. Daar zitten er veel van rondom ons huis. Zo maar op een zonnige morgen een klein drama in de voortuin…

Druk verkeer

Tegen de muur van onze berging staat deze klimhortensia. Op dit moment bepaald niet zijn meest fraaie verschijning. Maar oh, wat hebben we er een lol aan.

Want elk jaar vind een merelpaar dit een uitstekende plek om te gaan nestelen. Dus hebben we nu al maanden druk heen- en weer gevlieg van pa en ma merel. Ik vermoed dat er zelfs wel een paar nestjes achter elkaar zijn geweest.

Ik weet niet of het elk jaar dezelfde vogels zijn. Maar dit jaar zijn ze in elk geval niet al te schuw. Ook al zitten wij ’s morgens aan de koffie in de schaduw, ze vliegen steeds weer af en aan. Eerst even kijken of de kust wel echt veilig is en dan met een noodvaart de bladeren in. Daar worden ze met veel gepiep ontvangen. Dan verstomt het gekwetter en vliegen ze weer opnieuw uit.

Ja, ze laten wel eens iets vallen, al zullen we ze daar maar niet om verjagen. We wachten nu met spanning op het uitvliegen van de jongen. En houden de likkebaardende katten een beetje op afstand.

Snel gezien…!

Wij hadden zaterdagmorgen al lang ontbeten, maar misschien was de snelle hap van deze meneer wel zijn ontbijt. Of lunch, ik weet het niet. Wel hapte hij met smaak en een beetje hongerig in een flink brood, waar van alles uit piepte. En dat hadden de meeuwen snel in de gaten.

Met veel gekrijs zette een grote meeuw zich op een lantaarnpaal en waarschuwde zijn vrienden. Hier komt zo meteen wat aan….! Ze waren hondsbrutaal, maar toch ook een beetje angstig voor ons en de andere wachtenden. Maar daar hadden ze ook een trucje voor. Met een luide kreet ontdeed één van de dieren zich van het hoognodige, precies op Leo’s schouder. Ja, toen wilden we wel schuilen voor zo veel viezigheid. En kregen de meeuwen de kans om de kruimels van het maal op te pikken.

En ze hadden het goed bekeken. De metro kwam eraan. De man liet zijn laatste hap in de prullenbak vallen. Straks , als het perron leeg was, zouden ze toeslaan. Maar toen waren wij al weer verder gereden.

Reiger

reiger.jpgAls we aankomen lopen, staat hij nog op de straat en pikt wat tussen de stenen. Dan vliegt ie op en landt boven op een vracht-wagen. Hij kijkt verlangend naar de overkant, waar de viswinkel zit. Maar die is dicht, dus helaas, vandaag geen kans iets te roven. Dan maar zoeken of er wat te bikken valt op die auto. Nou nee, ook niet veel. Hij trekt zijn schouders wat op en staart peinzend in de verte. Dat wordt weer een koude, hongerige dag….

Visite

Nu de dagen kouder en korter zijn, komt er zo nu en dan een grote reiger in onze tuin. Hij staat op de rand van de vijver en kijkt of er iets te snaaien valt. Soms vangt er een een kleine salamander. Maar gek genoeg liet hij die ook weer vallen. Misschien was dat een beetje onhandig type. Zijn honger stilde hij in elk geval niet erg.
Ik vind zo’n beest beslist erg mooi, maar ben toch niet zo blij met zijn komst.
Te groot, te veel aanwezig, een beetje buiten proportie. Hopelijk poept ie niet, want een reigerflats is enorm en stinkt als de hel. Maar ja, hij komt en hij gaat zo hij wil. Aan mij wordt niks gevraagd en wegjagen, nou ja dat gaat me te ver.
In het wild, in de polders rondom Rotterdam zitten tegenwoordig veel reigers. En ook in de wijktuin zie je ze vaak. Als het heel koud wordt, bivakkeren er soms wel meer dan vijftig bij de grote vijver daar.

Vogels

Afgelopen vrijdagmiddag gingen we naar Diergaarde Blijdorp, om ons abonnement te verlengen. Dat zou natuurlijk via het internet kunnen, maar wij wilden de Rotterdampas-korting niet mislopen. Dus er persoonlijk heen. Het was druk, maar altijd gezellig. Direct al aan het begin zagen we dit beeld. Tientallen vogels in het hoge pampagras, vlakbij de ijsberen. Zo te zien zit er nog genoeg zaad in de pluimen, want de vogels vlogen af en aan. En ze vraten zich helemaal vol. Het zijn dus niet alleen bijzondere dieren die onze aandacht trekken. 😉

Bewaren

Klein geluk

Bron: Google/Wikimedia

Afgelopen donderdag begon grauw en ik stopte voor alle zekerheid mijn paraplu bij me. Ik zat nog even rustig voordat ik ging wandelen, toen plotseling een vogel op de tuinstoel landde. Ik hield even mijn adem in. Wat een prachtig beest, zo’n grote bonte specht.
Met zijn knalrode kopje keek hij me aan, maar schatte me gelukkig als ongevaarlijk in. Hij probeerde eerst of er wat met die tuinstoel te beginnen was, maar vloog naar de afscheiding met de buren en tuurde hun tuin in. Minutenlang zat hij op de pergola, toonde zijn prachtige kleuren en keek triomfantelijk om zich heen. Ik durfde geen foto te nemen, bang als ik was dat hij meteen weg zou vliegen. Maar gelukkig, Google heeft voor dat soort problemen (bijna) altijd een oplossing.

Het was trouwens een echte vogeldag, want tijdens de wandeling zag ik een paar reigers, maar die zie ik wel vaker hier in de buurt. Een puperreiger maar zelden, dus dat was ook een gelukje. En toen ook een paar fazanten ons pad kruisten en een vlaamse gaai voor me uit vloog, was het helemaal een dag vol klein ge!uk!

Bewaren

Boek

Via de bibliotheek werd ik geattendeerd op “Het vogelhuis” van Eva Meijer. Dit boek beschrijft het (voor een deel fictieve) levensverhaal van Len Howard (1894-1973), die een begenadigd violiste was.
Ze speelde lange tijd in het orkest van Malcolm Sargent. Maar haar liefde ging toch vooral uit naar vogels, die ze al van jongs af aan bestudeerde.
Toen de drukte en het lawaai in Londen haar te veel werd, verhuisde ze naar Ditchling. Daar woonde ze in een soort blokhut te midden van haar vogels en deelde het huis met hen. Ze voerde ze zelfs in de magere oorlogsjaren, begreep hun gezang en gefluit en kon leerde sommige koolmezen zelfs tellen. Ook gaf ze haar vogels namen. Soms leek het wel of het menselijke wezens waren, beter geschikt voor haar als het gezelschap van mensen. Die maakten maar te grote gebaren, te veel kabaal, waardoor de vogels verstoord werden. Len Howard heeft diverse publicaties op haar naam staan. Toch is er maar weinig bewaard gebleven van haar notities en het levenswerk, dat zij zo graag na haar dood voortgezet zag.
Een klein, lief boek dat elke vogelliefhebber zou moeten lezen.
Het Vogelhuis is zowel in boekvorm als e-book verschenen.

Wandelen

Ook al maak je een wandeling voor de zoveelste keer, er is altijd wel iets nieuws te ontdekken. Gisteren maakte de Ganzenpas een wandeling in de buurt. En dan kom je bijna automatisch uit bij de Rotte. Tussen de rivier en de Ommoordse huizen ligt een stuk groen, met een parkachtig landschap, een kinderboerderij en weides waar koeien en paarden grazen. Er strijken regelmatig allerlei vogels neer en zo zagen we gisteren dat de zwaluwen erg laag vlogen. En ineens begrepen we het. Op de paaltjes van het hekwerk zaten jonge zwaluwen, die door hun snel aanvliegende ouders (bij)gevoed werden. Het was een niet alledaags plaatje en ik had het ook nog nooit zo gezien. Vraag me niet wat voor soort zwaluw het was, want daar kan ik geen antwoord op geven.
We hielden stil en ik hoopte een foto te kunnen maken. Maar ja, met langs snellende fietsers en zelfs een auto was dat onbegonnen werk. Ik kreeg slechts één jonge zwaluw op de plaat, nog van tamelijk ver ook. Maar goed, het is niet anders. Ik was al blij dat er zwaluwen waren, want die zitten hier dan toch nog!

Bewaren

Bewaren