Niet zo als verwacht

Meteen toen ik de aankondiging van de tentoonstelling over Alphonse Mucha in Den Haag zag, wist ik dat die beslist zou moeten zien. Het duurde even, maar uiteindelijk gingen Leo er ik er dan toch heen. En toen viel het gewoon tegen.

Waarom kan ik eigenlijk niet zo één, twee, drie zeggen. Ik had het groter, en vooral grootser verwacht. Die enorm grote getekende posters waren beslist mooi, maar op de een of andere manier miste het voor ons de sfeer en de swung die we wel verwacht hadden.

Misschien had ik me er te veel van voorgesteld, misschien waren we nog niet helemaal terug in de “tentoonstellingsmood” na al die maanden van niet kunnen of mogen. Wie zal het zeggen?

Maar wie toch nog eens met eigen ogen wil zien, Alphonse Mucha is nog te zien tot en met 28 augustus 2022 in het Kunstmuseum in Den Haag.

Kunst

Zondag liet ik iets zien, waaraan ik geen “kunst”kaartje hang.

Bron: Google foto’s

Dit is natuurlijk wel Kunst, en met een grote K. Een zelfportret (?) van Jan van Eyck, gemaakt in 1433. Het lijkt of het nog maar kort geleden is geschilderd, maar het dus bijna zes eeuwen geleden dat Jan van Eyck zichzelf portretteerde. En nu nog steeds kunnen wij genieten van dit prachtige werk. De man kijkt ons aan, aandachtig, een beetje dromerig vind ik. Een man van vlees en bloed, waarmee je zonder woorden kunt praten.

Er zijn helaas niet veel werken bewaard gebleven van deze schilder. Nog maar zo’n kleine 20 werken zijn her en der in musea op deze wereld.
Van 1 februari tot 30 april 2020 wordt in het Museum voor Schone Kunsten (MSK) in Gent een tentoonstelling gehouden over het werk van Jan van Eyck. Daar zullen we dan ongeveer de helft van deze werken kunnen zien. Die tentoonstelling staat hoog op mijn lijstje genoteerd.

Geen mannenwerk…

“Ik maakte kleren voor de nieuwe vrouw.
Ze kon in mijn kleren gemakkelijk bewegen en leven.
Vrouwen kleden is geen mannenwerk”

Deze uitspraak is van Coco Chanel en wat moeten we blij zijn, want ik moet er niet aan denken me kleden in een crinoline. Modeontwerpsters-213Zo’n breed geval, waar je niet in kunt zitten. Of zo’n korset te moeten dragen, met ingesnoerde taille door de wereld te moeten gaan. Nee, ik ben blij dat er ook heel veel vrouwen onze kleding ontwerpen.
Samen met schoondochter bezocht ik afgelopen week de tentoonstelling “Femmes fatales” in het Gemeentemuseum in Den Haag. Samen bekeken we de vele mooie, maar soms ook zeer vergezochte en (bijna) ondraagbare japonnen. Maar er was ook veel herkenbaars, zeer draagbare kleding te zien. Ontwerpen van Coco Chanel, Vivienne Westwood, Prada, Sheila de Vries, Iris van Herpen en vele anderen. Wie ook nog wil gaan kijken, moet zich haasten, want de tentoonstelling loopt nog tot en met 24 maart. Maar het is zeker de moeite waard!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Poëzie van de natuur

De tentoonstellingen in het Sieboldhuis in Leiden zijn vaak van een bijzondere schoonheid. Ook nu is er tot 6 maart 2019 een prachtige collectie houtsneden, schilderingen en wat spaarzame foto’s.
Sieboldhuis-002Leo en ik genoten van de prachtige prenten met vogels en bloemen. Van een bijna breekbare schoonheid.
De tentoonstelling is zeer verfijnd en wij vinden het een aanrader.
Sieboldhuis-001Er mochten foto’s gemaakt worden, wat we ook gedaan hebben.
Maar op die beelden komt de ware schoonheid niet tot zijn recht en daarom staan er hier foto’s van de website van de tentoonstelling. Ook deze beelden zijn slechts een deel van de werkelijke houtsneden. Ik kan niet anders zeggen dan “ga zelf kijken” want ze zijn wonderschoon!

Beeldschoon

Gisteren was ik in Museum Catharijneconvent in Utrecht. Daar zijn tot en met 3 juni 2018 prachtige middeleeuwse miniaturen te zien.
Dat soort afbeeldingen hebben me altijd al gefascineerd. De kleuren, de lijnen, de schittering van goud, ze zijn ronduit sprookjesachtig. De tentoonstelling is heel sfeervol ingericht en was gelukkig niet al te druk. Daardoor kon je rustig de boeken bekijken. Leesbril op, neus op de vitrines om vooral toch maar alles zo goed mogelijk te zien en met volle teugen te genieten. In sommige zalen klonk ook nog zacht gregoriaans gezang. Heel speciaal vond ik dat.
Her en der tussen de vitrines was ook de mogelijkheid om zelf een miniatuur te tekenen, een rand te stempelen of te plakken. Er werd gretig gebruik van gemaakt.
Aan het begin van de tentoonstelling werd een film vertoond, die uitleg gaf over de boeken en de afbeeldingen. Jammer vond ik wel, dat sommige afbeeldingen in de film waren opgeleukt met bewegende onderdelen. Het hoort bij deze tijd, al die digitale foefjes, maar ik vind het overbodig en afbreuk doen aan het overweldigende vakmanschap van de kunstenaars. Er waren meerdere films te zien, onder andere over het maken van de boeken, vanaf het vervaardigen van perkament tot het tekenen van de lijnen, het schrijven en het maken van de tekeningen. Ik vind dat altijd een extraatje bij een expositie.
Doordat alles klein en heel gedetailleerd is, heb ik geen foto’s gemaakt. De foto’s hieronder komen van internet.

Hernieuwde kennismaking…

Een aantal jaren geleden zag Leo toevallig een tentoonstelling en herkende hij de naam van de kunstenares. Dat was toch niet….? Hij noteerde zijn naam en adres in het gastenboek. En hij zocht de naam in het telefoonboek van de kleine plaats waar de tentoonstelling liep. Eén telefoontje maakte duidelijk dat het hier inderdaad ging om Inge, die ook deelnam aan de reis naar Zwitserland in 1960. Jemig wat een tijd geleden en wat leuk dat hij belde. Maar tot een werkelijke ontmoeting kwam het niet. Te druk, te ver… nou ja. Totdat hij een paar weken geleden tot zijn verrassing een uitnodiging voor een nieuwe tentoonstelling kreeg. Die was afgelopen zaterdag, in het Kulturhus in Holten. Even aarzelde hij of we er wel naar toe zouden gaan. Maar ik rook de kans om dan meteen ook naar Ruurlo te gaan, waar een collectie Willinks hangt en wat robes van Fong Leng te zien zijn. Lang verhaal kort verteld: we boekten een hotelletje, reden er heen en hadden een super weekend.
De tentoonstelling van Inge Krebbers werk was mooi en bekeken we met heel veel plezier. Het gezicht van Inge toen ze Leo zag, was goud waard. We komen niet zo vaak in de omgeving van Holten, maar misschien komen Inge en haar man nog wel eens in Rotterdam en dan zijn ze natuurlijk van harte uitgenodigd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Naast de werken van Inge Krebbers is op de tentoonstelling ook keramiek te zien van Gerrie Oplaat. Daarover blog ik morgen.
De tentoonstelling is nog te zien tot en met 12 november 2017

Kunsthal

Schoondochter is een kattenliefhebster en dus mochten we de tentoonstelling “Negen levens in de kunst” in de Kunsthal niet missen. Samen struinden we rond en bekeken katten in soorten en maten, op reclameposters, schilderijen, tekeningen, in You-Tube filmpjes en op enorme foto’s. We konden ons even zelf kat voelen, want een ruimte was helemaal “des kats” ingericht. Met gras, kussens, kattenspeeltjes en een heuse katwalk. De tentoonstelling is nog tot 14 januari 2018 te zien. Wie dol op katten is, moet dit zeker gaan bekijken.

Bewaren

Bewaren

Bewaren