 |
Een vriendin van ons is vreselijk bang voor de tandarts. Maar ja, we worden allemaal wat ouder en dan komen de gebreken. Ook aan je gebit. En dus werden er afspraken gemaakt voor een algehele renovatie. De details bespaar ik jullie. Maar dat ze de tandarts in zijn vinger beet, wil ik toch wel even vermelden.
Gelukkig is de behandeling inmiddels afgerond. En heeft de tandarts nog alle tien vingers. Maar onze vriendin nog steeds een trauma 🙁 |
Dromen jullie ook wel eens zo raar? Meestal onthoud ik mijn dromen niet, blijft het bij flarden die weer verwaaien in het ochtendlicht. Maar vannacht droomde ik dat ik op een schip was en naar de tandarts moest.
 Bron: Pinterest |
Ik zou een gebit krijgen, maar al mijn tanden mochten wel blijven zitten. Eerst moest ik happen en duwde de tandarts een hele metalen stellage in mijn mond. Ik kon niets meer zeggen en kreeg mijn kaken niet meer op elkaar. De tandarts schoof me een foto toe. Kijk, zo zal zo zou het worden. Vagelijk herkende ik een werk van de Chinese kunstenaar Yue Minjun.
Zoiets als dit….. Gelukkig werd ik toen wakker! |
Had ik vorige week al geschreven over Murphy’s wet, waarbij alles helemaal fout loopt. Vorige week ging het nog even door met pech hebben.
Omdat Leo’s tandkroon verloren was, kreeg hij voorlopig een noodkroon en een reeks afspraken voor de komende maanden. Maar al de eerste nacht werd hij wakker met een losse noodkroon in zijn mond. Gelukkig woont onze tandarts om de hoek, dus de volgende dag even terug laten plaatsen. Helaas, ’s nachts weer hetzelfde. Dus moet er gezocht worden naar een andere oplossing. Een heel duur, lang en zeker geen pijnloos traject of de snelle manier van een tand op een plaatje.
Door alle malle capriolen die ik had gemaakt, kreeg ik last van mijn rug. Dat heb ik al vaker gehad en dan weet ik best dat ik het een beetje rustig aan moet doen. Maar ja, theorie en praktijk…. Woensdagmorgen was de pijn niet meer te negeren en ging ik naar de huisarts. “Spit, mevrouwtje. Rustig aandoen en paracetamol slikken, dan moet het binnen 10 dagen over zijn”. Ik slikte gehoorzaam de tabletten en hoopte dat het snel gepiept zou zijn. Helaas, donderdagmorgen kon ik werkelijk geen kant meer op. Zitten, staan, liggen, lopen, elke beweging gaf een helse pijn. De dokter schreef een recept voor een morfine-achtig tabletje, dus heftig spul. Ook kon ik nog bij de fysiotherapeut terecht, die mijn rug tenminste iets losser kon maken. En ik legde hem uit hoe slecht dit akkefietje me uitkwam. Hij begreep het gelukkig en maakte ook vrijdag nog een afspraak. Leo had inmiddels al tig keer geroepen dat “het hele feestje wel afgeblazen zou moeten worden”, waarop ik niet al te vriendelijk reageerde en bezwoer dat ik, desnoods leunend op een stok, alles wilde laten doorgaan. Gezellig sfeertje dus 😉
Door de spit had ik niet meer zo’n controle over mijn linkerbeen, zodat ik vaak zwikte. Dus toen ik donderdagavond, met twee flessen bubbelwijn, languit in de hal ten val kwam, kwam ook voor mij het feest op nogal losse schroeven te staan. In ieder geval werd het etentje met de kinderen afgeblazen en lieten we vrijdagavond de buurtchinees bezorgen.
Maar het echte feest ging toch door, al moest ik de regie vrijwel uit handen geven. Weliswaar liep ik moeilijk op “ouwetjes tempo” en stevig aan de arm van Leo. Nu gaat het gelukkig al wat beter, al ziet mijn linker enkel, rechter elleboog en dijbeen bont en blauw.
Oh ja, en wat vond Leo zaterdagmorgen onder de badmat? Zijn kroon, die dus helemaal niet weggespoeld was. Ach ja, als je alles van te voren weet, kom je met een halve Euro de wereld door….