Dromen zijn bedrog en dat is maar goed ook. Want soms droom ik zo beangstigend, dat ik mezelf toeroep om wakker te worden.
Het gekke is, dat alles wat in dromen zo logisch en samenhangend is, bij daglicht volkomen idioot is. Regelmatig spreek ik in mijn dromen met mensen die er al lang niet meer zijn. Of bevind ik me in situaties die totaal niet kunnen.
Maar laatst droomde ik en werd luid lachend wakker. Niet eventjes lachen, maar werkelijk de slappe lach. Ook Leo werd wakker en vroeg wat ik dan wel gedroomd mocht hebben. Toen ik uiteindelijk uitgelachen was, vertelde ik dat ikzelf verstopt zat in een grote jas en er uit probeerde te komen. Ja, en….? Nou…, daarom moest ik dus lachen. Ik vond het zelf ook erg flauw en weet nog steeds niet wat daaraan nou zo vreselijk belachelijk was.
Maar lachend wakker worden is wel een stuk prettiger dan angstig onder de dekens vandaan kruipen 😉  😉