Knudderen

Er zullen in dit land wel weinig huizen zijn waar geen badgelegenheid in is. Of het nou een rechttoe-rechtaan douchehokje is of een door een interieur-architect getekende badkamer, dat doet er niet toe. We kunnen ons allemaal met enige regelmaat wassen.

Toen wij thuis rond 1969 een douche kregen (daarvoor waste ik me wekelijks in een teil) vond mijn moeder het niet nodig om die elke dag te gebruiken. Die teil werd gewoon verruild voor de wekelijkse douchebeurt. Dagelijks poedelen aan de wastafel kon ook prima. En ook nu beperk ik douchen nog steeds tot een paar keer per week.

Nu lees ik dat mensen, in het kader van waterbesparing, emmertjes met koud of gebruikt water vullen om later de wc mee door te spoelen. Sorry, dat vind ik wel heel erg primitief.

Er is wel niemand die het ziet, maar stel je voor. Je hebt een fraaie badkamer, met zorg uitgezochte tegels, glimmend design sanitair en stapels op kleur gekozen handdoeken en badlakens. Alles geheel op elkaar afgestemd….

En dan ga je een beetje rommelen met grote of kleine plastic emmertjes. Om die later in het toilet te kiepen of naar de wc te dragen…?

Zuinig met water is prima, maar aan dit geknudder zal ik dus niet mee doen.

Weerstand

Ik ben opgevoed met reinheid hoog in het huishoudvaandel. Bij mijn moeder thuis moest alles blinkend schoon. Zelf boende ik ietsje minder rigoureus. Maar wel kreeg alles regelmatig een schoonmaakbeurt.

Het was dan ook even wennen toen oudste ging studeren. Helemaal in Groningen, dus hij moest op kamers. Gelukkig vonden we snel een kamer in een studentenflat. Toen we er een kijkje gingen nemen, werden we begroet door een man, die riep: “Niet schrikken, ze hadden gisteren een feessie!” Al in de hal sloeg ons de lucht van te lang openstaande vuilnisbakken toe.

In de gemeenschappelijke keuken moest ik even slikken. Een lang aanrecht waar overal vuile pannen, borden en glazen stonden. Vier grote kookplaten, die aangekoekt en vettig waren. Twee koelkasten, in de één diverse bakjes met schimmige inhoud. Iets roods, dat lang geleden waarschijnlijk Foe yong hai was geweest, wat ondefinieerbaar groen met een wollig laagje. In de andere koelkast een behoorlijke voorraad bier, met krat en al. Moest ons kind hier wonen en leven? Jazeker, en hij heeft het er ruim vier jaar uitgehouden. Over de hygiënische staat daar heb ik maar niet lang getobd, dat moest ik loslaten. Maar weet je wat nou zo gek was? Hij was nooit ziek. Blijkbaar zorgden al die bacteriën daar in huis voor een weerstand van je welste.

Ik vertel dit verhaal, omdat ik laatst las (klik) dat kinderen minder ziek waren in gezinnen waar de afwas met de hand werd gedaan in plaats van met een vaatwasser. Minder schoon misschien, maar dat zorgt wel voor meer weerstand!

Huishouden

Huishoudelijk werk….. ik loop er niet warm voor. In de ruim 40 jaar dat ik ons huishouden run, kan ik me telkens weer verbazen waar al het stof, vuil en viezigheid vandaan komen. We zijn schoon op onszelf, ruimen regelmatig op…. Toch ligt er telkens weer een lading (zichtbare) stof op de trap, moet de badkamer een beurt of kan ik toch echt niet om een rondje stofzuigen heen.

Vroeger had ik dan ook nog de indruk dat ik het deed voor de kat z’n viool. Nu helpt Leo veel meer mee en die ziet nu ook wel in dat er nodig weer eens iets moet gebeuren. En ook laat merken dat het er na ons geploeter weer spic en span uitziet.
Is het dan leedvermaak dat ik me verheug om te lezen over andere vrouwen, die duidelijk ook moeite hebben om het huishouden op rolletjes te laten lopen?

Ik lees met plezier de stukjes van Sylvia, Wieke en Aaf die zonder blikken of blozen schrijven over vaat op het aanrecht, onopgemaakte bedden, stapels ongestreken was of zoekgeraakte spullen. En die geen problemen maken als er eens een stofvlok dwarrelt, maar rustig verder lezen of er op uit trekken. Geen voorbeeldige huisvrouwen voor de preciezen onder ons, maar een sloddervos als ik spiegelt zich met plezier aan zo’n gezellig type 😉

Schoon

Nee, deze zwarte strepen en vlekken zijn geen graffiti, maar vormen een kunstwerk op de muur van de metro in Tokyo. Maar de kunst is niet de reden waarom ik deze foto plaats. Want kijk maar eens naar het hele plaatje: wat zie je? Niets geen rommel, geen papiertje, geen peuk, geen kauwgommetje. En dat in een stad waar miljoenen mensen per dag gebruik maken van dit station.

Zo schoon vinden we het hier niet. Schoon is ook het thema van deze week bij Stuureenfoto. Heb je ook een foto die past in dit thema, doe dan mee!

Niet schoon

Wie veel reist, kan veel verhalen. Alleen al over de toiletten die je onderweg tegenkomt, zijn boeken vol te schrijven. Soms vergaat je de lust, ondanks de hoge nood. Dan ben ik blij dat ik  in het bos een plekje in de vrije natuur vind. Want op dit pleetje wilde ik voor geen goud.
Het stond midden in het bos, stil en verlaten. Ergens in de Baltische staten, waar meer bomen groeien dan er mensen wonen. Genoeg plek om eventjes ongestoord…..

Toiletten zijn deze week ook het thema bij Stuureenfoto