Gisteren vertelde ik over onze bezoek aan het Agneta-park in Delft. Leo had al te voren uitgevogeld waar we de auto zouden zetten. Omdat mijn knie nog steeds veel pijn doet, had hij een plekje dichtbij de ingang van het park gezocht.
Tegenover onze parkeerplaats stond een paal met het nummer van de parkeerzone. Makkelijk, want dan kunnen we met onze parkeer-app alles regelen. Dat parkeren alleen met een dagkaart kon, lazen we wel. Hoeveel het zou kosten, stond nergens aangegeven.
We zetten de auto zo rond kwart over tien in de Wallerstraat en wilden rond kwart voor twaalf weer wegrijden. Leo klikte de app aan en viel bijna van zijn stoel. Voor nog geen twee uur parkeren moesten we dertig euro betalen, exclusief de 34 eurocent administratie.
In dit Corona-tijdperk kun je veel geld besparen, want een kopje koffie met een broodje op een terras is (nog) niet mogelijk. Maar als je parkeert, is van je geld afkomen ook geen probleem meer.
Die nieuwe elektrische auto’s lijken wel fijn, maar er kleven toch ook wel wat bezwaren aan. Niet dat wij er een hebben. Nee, wij zijn nog ouwerwets en rijden op fossiele brandstof. Of lopen, nemen het openbaar vervoer. Want wij hebben al meteen bedacht, dat het wel moeilijk zal worden om je auto straks op te laden. Te weinig palen of oplaadpunten. En ja hoor, deze week lazen we het al. Mensen die hun autootje bij zo’n paal hebben gezet en hem daar (te) lang laten staan. Ook al is de accu al lang opgeladen en zou er een ander graag gebruik van willen maken. “Laadpaalklevers” worden ze genoemd. Er zijn natuurlijk te weinig oplaadpalen. En sta je er eenmaal, dan heb je toch geen zin om ergens anders je karretje te parkeren. Al riskeer je een flinke boete. Tja, dat daar nou niemand aan gedacht heeft …..