Projectje

Met zoveel vrije tijd is het goed om jezelf bezig te houden. En waarom zou je dan niet het nuttige met het aangename verenigen?

Op dit moment zitten heel veel ouderen in een verzorgingshuis, goed verzorgd dat wel. Maar zonder bezoek vanwege dat vervelende C-virus.
Eén van die mensen is tante Luus, een tante van Leo. Ze is 96 en heeft het nodige in haar leven meegemaakt, zelfs de laatste maanden. Dus besloot ik haar een kaartje te sturen.

En ja, als ik dan toch bezig ben, dan kan ik nog wel wat meer kaartjes maken. Met gezellige kleurige enveloppen.

En zo komt van het een het ander.

Na de kaartjes begon ik aan doosjes. Nam bij het boodschappen doen en passant ook een flinke voorraad paaseitjes mee om die doosjes mee te vullen. En afgelopen vrijdag stopte ik het allemaal in een tas, deed er een brief en nog wat extra’s bij en bracht dat alles naar Vlaardingen, waar ik het op een tafel in de hal, nog voor de tweede voordeur, kon zetten. Waarna de verzorging het verder verdeelde.

Tante Luus belde ons diezelfde avond op. Het was een gezellige middag geworden en iedereen was blij verrast. En blijheid kunnen we nu niet genoeg hebben.

Opstaan voor iemand…

Als ik in de trein stap, is het al druk. Geen zitplaats meer, dat is pech. Rondom mij zitten jonge mensen druk op hun smartphone te kijken. Die hebben geen oog voor de staande mens. Verder is de trein bevolkt met ouderen, die net als ik, met hun voordeeluren-abonnement op stap zijn.

Dan ontdek ik één stoel, die nog onbezet lijkt. Ik loop er naar toe en zie dat er een jongetje van zo’n jaar of zeven zit, met zijn moeder naast hem. Ik vraag of ik daar zou mogen zitten. Verbaasd kijkt moeder me aan. “En hij dan, moet hij dan staan? Zo zielig, gaat ie één keer met de trein en moet ie staan”. “Maar u begrijpt toch wel dat hij wat jongere benen heeft dan ik?” “Gaat u dan maar op mijn plek zitten”. En tot mijn verbazing staat zijzelf voor mij op.

Ik vertel haar dat ik natuurlijk van een andere generatie ben en als kind geleerd heb voor ouderen op te staan. Er was geen enkele discussie over mogelijk, dat moest. Punt uit! En ook mijn kinderen leerde ik dat.

Langzaamaan zie ik op het gezicht van de vrouw toch wel iets van begrip ontstaan. Het kind kijkt de gehele tijd demonstratief naar buiten. Dan stappen bij het volgende station wat mensen uit en ik ga op een vrijgekomen plaats zitten. “Zo, u kunt weer naast uw zoontje zitten. U blij, ik blij.”

Ik vraag me af hoe dit kind verder wordt opgevoed? Hoe leert hij omgaan en rekening met anderen te houden? Hoe kijkt hij naar zijn medemens en hoe krijgt hij in hemelsnaam een beetje begrip en gevoel voor andere mensen?
Of ben ik nou zo ouderwets en bekrompen?

Cursus

Er lag een brief van de ziektekostenverzekering op de mat. Met een mooie folder over een cursus Valpreventie. Het leek me wel wat. Ja toch? Dus bekeek ik de folder met belangstelling. Toch besloot ik om niet aan die cursus deel te nemen. Want ik weet best wel hoe je vallen moet voorkomen. Door goed uit te kijken, je vast te houden op de trap, niet te zwaar te tillen. Stevige schoenen te dragen. En je veters zo te strikken dat ze niet los gaan. En laat dát nou net de meneer op de foto niet hebben gedaan. Die is vast gestruikeld na de opname, want zijn veter hangt helemaal los.
Ik had ineens het gevoel dat de kwaliteit van die cursus te wensen overlaat.

Vallen

Klik op de foto om een filmpje te starten

Soms lees ik dingen, die ik nauwelijks geloven kan. Zoals deze week, toen ik las over een soort airbag voor ouderen. “Toekomstmuziek” dacht ik nog. Maar nee, toen ik eens even op internet struinde, kwam ik heel wat berichten en filmpjes hierover tegen. Ik ga er van uit dat het allemaal goed bedoeld is. Maar mezelf zie ik het nog niet gebruiken. Zo’n riem om mijn heupen, met gyroscopen, sensoren en weet ik nog veel meer. Dan ga ik meer en meer op een michelinmannetje lijken. En het lopen met zoiets zal toch ook zijn beperkingen hebben. Blijft zo’n band wel om je heupen of moet je er een soort van harnas bij om? Hoe zwaar is dat allemaal en, niet onbelangrijk, is het wel comfortabel? De proefpersonen waren zo te zien allemaal jong, slank en soepel en wisten van te voren dat ze onderuit zouden gaan.
Nou, ik kan je verzekeren, vallen gebeurt onverwachts en gaat meestal zo snel dat je geen tijd hebt om “op de juiste manier” te vallen. En met een beetje pech, sla je met je hoofd op de grond. Dan is je heup nog heel, maar heb je wel een hersenschudding of schedelbasisfractuur.
En als je toch al moeite hebt met aankleden, knopen dicht maken of ritsen sluiten, dan laat je zo’n airbag met weer een andere sluiting dus toch maar thuis. Veel te veel gedoe…
Weet je wat me beter lijkt? Gewoon iemand die gezellig met je mee gaat, je even bij de arm neemt als je de stoep op moet. Maar ja, daar heeft men nou net geen tijd voor 🙁

Bewaren

Bewaren

Verkeersbord

De eerste keer dat we dit bord in Groot Brittannië zagen, dachten we dat het om een grap ging. Overstekend wild, overstekende kinderen en och, nou ja, overstekende oudjes. Maar het is waarschijnlijk een officieel bord, want we kwamen het meerdere malen tegen. Waarom er nou zo duidelijk op ouderen gefocust werd, is ons niet duidelijk. Misschien was in de buurt wel een seniorenflat? Maar goed, we werden er opmerkzaam op gemaakt en Leo paste beleefd zijn snelheid aan.
Zou zo’n bord hier ook werken? Of krijgen we dan weer protesten over leeftijds-discriminatie?

Bewaren