Toen ik laatst in Utrecht deze reclame zag, wist ik meteen dat dit verhaal vandaag op mijn blog zou komen. Er worden tegenwoordig misschien nog maar weinig handschoenen verkocht, maar vroeger waren handschoenen een onmisbaar mode-item. Mijn schoonmoeder meende zelfs dat een bruid beslist niet zonder handschoenen naar het stadhuis mocht (!) gaan.
Dus vandaag precies 45 jaar geleden, togen Leo en ik naar het stadhuis van Rotterdam op de Coolsingel. Leo in zijn donkere pak, stropdas en met een overhemd in bijna zelfde kleur geel als mijn mantelpakje. Ik met donkerblauwe schoenen, tas en natuurlijk die “glacé” handschoenen. Gekocht bij Laimböck, op de Lijnbaan, waar toen nog mooie en exclusieve winkels zaten.
Maar ja, in 45 jaar verandert er veel. Wij zijn inmiddels niet meer zo jong als toen. Onze haren zijn verkleurd of zelfs een beetje verdwenen. Leo draagt nog maar zelden een pak en ik pas allang niet meer in die rok en loop ook nooit meer op die schoenen. Er is een heleboel gebeurd om met plezier of weemoed aan terug te denken… De tijd vergaat, daar is niks aan te doen.
Maar vandaag geen sombere gedachten. 45 Jaar samen is toch reden om een feestje te vieren?
Tag Archives: mode
Alleman….
Bron: Google foto’s
Vrouwen zijn gedurig bezig met zich mooier maken om toch vooral mannen te behagen. Niks mis mee, maar wat doen die mannen? Oh ja, heel veel mannen verzorgen zich prima. Maar als ik in de stad loop, zeker met dit warme weer, dan kriebelt er vaak een (schater)lach om al die slordig geklede figuren met hun dikke buiken, puilend over een te lange korte broek. Met daaronder hoog opgetrokken sokken in sandalen of plompe wandelschoenen.
Ja, ik weet het. Ook vrouwen zien er niet altijd even appetijtelijk uit. Vette haren, een te weelderig figuur en te strakke kleding. En die tatouages, ik kan er niet aan wennen. Och, was er nog maar eens iemand als Haanstra, die er een leuke film van zou maken. Alleman in de herhaling….
Jan Taminiau
Bron: Centraal Museum Utrecht
Bron: Centraal Museum Utrecht
Copyright: KnutzEls
Deze week bezocht ik de tentoonstelling van Jan Taminiau in het Centraal Museum in Utrecht. Sinds koningin Maximá zijn ontwerpen regelmatig draagt, is hij heel bekend en dat is zeer terecht!
Wat een prachtige creaties waren er te zien. De tentoonstelling wordt druk bezocht en je krijgt dan ook beperkt maar wel voldoende tijd om hem te bezichtigen.
Miljoenen pailletten, kraaltjes, steentjes verwerkt Jan Taminiau in zijn creaties. Maar in zijn beginnende ontwerpen zag ik ook honderden drukknoopjes gebruikt om een touch van glitter aan te brengen.
De japonnen waren schitterend, de opzet van de tentoonstelling vond ik er niet helemaal bij passen. Maar dat is een kwestie van smaak. Wel vond ik de grote overvloeiende beelden prachtig, waarmee werd getoond waar zijn inspiratie o.a vandaan komt. En de tientallen proef-borduursels maakten duidelijk wat een priegelig werk het is en hoeveel tijd, geduld en kunstenaarschap er in verwerkt is. Jan Taminiau heeft een ongebreidelde fantasie en een creatieve geest zonder grenzen.
Naast allerlei (letterlijk) schitterende japonnen stond ook de blauwe kroningsrobe van de koningin tentoon. En ik verbaasde me er over dat deze japon weliswaar uitzonderlijk luxe was, maar toch eenvoud uitstraalde. Zodat dat juist op die kroningsdag alle aandacht naar de koning zou gaan.
Eén van de bezoeksters zwijmelde bij al die robes en bekende dat ze zo graag eens er een wilde dragen. Ik keek haar aan, begreep het wel. Maar helaas, het was hier niet in onze maat verkrijgbaar… 😉 😉
Tentoonstelling
Een tentoonstelling hoeft niet groot en uitgebreid te zijn. Want tegelijkertijd met de grote Art Déco-tentoonstelling in het Gemeentemuseum in Den Haag loopt ook een kleine, maar fijne tentoonstelling over het werk van de Haagse modeontwerper Frans Hoogendoorn. Prachtige en draagbare kleding, zo mooi en vooral ook zo kleurig. Ik begrijp dat de Haagse clientèle zich graag door deze couturier laat kleden en dat ook leden van het Koninklijk Huis er regelmatig komen. De tentoonstelling loopt nog tot 18 februari 2018. Klein, maar fijn!
Hypocriet
Och, och, wat hypocriet. Moord en brand roepen als jouw super dure merktas wordt nagemaakt, in minder mooi leer of zelf in nepleer. Maar dan wel zelf een tas bedenken die vrijwel één op één is nagemaakt van die plastic tas van een bekend Zweeds woonwarenhuis.
Want wat er ook beweerd wordt, die tas van Balenciaga is een getrouwe kopie van de goedkope IKEA-tas. Luxer is ie wel, van fraai kobaltblauw leer (zelfs de kleur is gekopieerd), zelfde model, ook zulke hengsels. Oké, er zit een rits in, die zit niet in de IKEA-tas. Maar als je toch bij IKEA koopt, dan kun je, met een beetje handigheid, die rits er zelf wel in zetten.
Ga ik zo’n Balenciaga-tas kopen? Denk het niet, veel te duur, ruim 2000 euro. Trouwens, ergens in de berging ligt nog zo’n IKEA-geval. Dus die kan ik wel pakken als ik modieus wil wezen. Maar ik hou niet van grote tassen.
Schoenen
 bron: Libelle |
Vroeger droeg ik schoenen met hakken, een tijd lang zelfs heel hoge hakken. Omdat ik dat mooi vond. Ik kan me eigenlijk niet herinneren of ze erg lekker liepen, maar dat zal wel niet. Stevige stappers lopen gewoon veel fijner.
De laatste jaren draag ik eigenlijk meestal veterschoenen. Soms echte wandelschoenen, soms wat minder uitgesproken maar nog altijd niet het fijnere werk 😉 En daar hoorde, naar mijn mening, geen jurkjes bij. Voor geen goud zou ik zo’n combi gemaakt hebben. Maar de laatste tijd begin ik dat toch anders te zien. Ik let nu wat meer op wat er zoal gedragen wordt en dan zie je dat het helemaal niet meer uitmaakt wat je combineert. Dus kanten jurkjes met dikgezoolde herenschoenen, sneakers onder een nette jurk of een leuk plooirokje en schattige blouse. Het kan allemaal. Geen reden meer om nu nog steeds geen jurkjes te dragen. |
Hoedjes
| De 3e dinsdag in september, Prinsjesdag. Politiek gezien een belangrijke dag, maar dat ga ik hier niet belichten. Ik ben nieuwsgierig naar de robe van de koningin, maar vooral naar de hoedjes van de dames. Dopjes of wagenwielen, rood, groen of grijs. Met of zonder veren, bloemen, vruchten….
Misschien wel zoiets als deze, uit de oude doos. En toen nog heel voordelig…. |
 bron: Pinterest |
In stijl
 |
Nee, dit is niet mijn autootje. Ik zag het vorig jaar ergens in Italië. Ik denk dat zoiets alleen daar kan. Hier zouden we al snel enigszins overdreven vinden, of gek. Maar waarom? Vrouwen (want ik weet bijna zeker dat dit een auto van een vrouw is) hebben graag dat hun kleding en accessoires bij elkaar passen. Dus waarom niet je auto? |
Het wordt natuurlijk wel lastig als je van garderobe verandert. Of zouden er in de garage van de eigenaresse diverse kleuren en modelletjes staan?
Alles komt terug…
 |
Sommige modes komen en gaan ook weer net zo snel weg. Zo had je in mijn jeugd de hoelahoep. Ineens zag je overal jongens, maar vooral meisjes, hoelahoepen. En ja, ook ik wilde zo’n ding om zwierig mee in het rond te draaien. Helaas, mijn moeder hield de hand op de knip. Waarschijnlijk omdat ze het geld er eenvoudigweg niet voor had. Maar handige buurman bracht uitkomst. Hij fabriceerde uit een stuk elektriciteitsbuis en isolatieband een niet van echt te onderscheiden hoelahoep. Ik was de koningin te rijk. Hoe lang ik er mee gedraaid heb, weet ik niet meer. Maar hij belandde op zolder, achter een stapel rommel. |
En nu zag ik in de stad weer meisjes met zo’n hoelahoep in de weer. Niks elektriciteitsbuis, maar fraai versierd met glitters en kleuren. Maar het draaien is nog steeds hetzelfde. En zij kon het zelf met meerdere. Heb ik het ook nog geprobeerd? Nee, mijn heupen zijn ietsjes stroever geworden. Ik ga eerst wel even oefenen, als niemand me kan zien 😉
Ontwerp
 |
De foto bij dit blog toont mijn (toch nog wel fraai gevormde 😉 ) been in mijn steunkous. Zo’n kous schijnt noodzakelijk te zijn, dus draag ik hem elke dag. Maar wat me nou verbaast, is dat de fabrikant zijn merk zo prominent op de bovenkant van die kous heeft gezet. Dat had natuurlijk ook gewoon aan de onderkant kunnen zitten, buiten beeld. Maar nee, als ik de kous draag met een doorzichtig pantykousje erover, schijnt dat merk er duidelijk doorheen.
Oh ja, ik weet wel dat zo’n kous medisch is en geen opwindend onderdeel van mijn voorkomen behoeft te zijn. Maar het oog, dat wil toch ook wat. Dat de kous ook nog eens oogverblindend wit is, daar heb ik wel begrip voor. Al was een wat minder witte kleur misschien wat aangenamer en natuurlijker? |
| Nou ja, nog een paar weken en dan mag ie waarschijnlijk uit. Dus waar maak ik me druk om.
PS: zat ik vorige week te kijken naar “Born every minute” op TLC en zag ik diezelfde kousen ineens voorbijkomen. Die krijgen de zwangere vrouwen daar aan voor de bevalling. Ik ben dus in goed gezelschap, zal ik dan maar denken. |