Indrukwekkend

Er zijn niet veel oude gebouwen meer in Rotterdam. Het bombardement op de stad vaagde het merendeel van de binnenstad weg. En in de haast om alles op te bouwen, werd ook nog wel eens iets tegen de vlakte gegooid wat eigenlijk wel beter bewaard had kunnen worden.

Maar midden in de stad staat nog steeds de Laurenskerk. Er is een heleboel aan gerestaureerd, want natuurlijk was ook dit gebouw ernstig beschadigd. Maar alles oogt weer als vanouds.

Dus als we over de grote markt lopen, kijk ik altijd even naar de kerk. Een vertrouwd gezicht.

Er kan veel veranderen, maar dit blijft.

Gelukkig zijn…

Als je zegt dat je altijd opgewekt en vrolijk bent, het leven zonnig inziet en blij bent dat je leeft, dan kom je wellicht over als een “blij ei”. Voor mij heeft die uitdrukking de bijsmaak van enigszins simpel in het leven staan. Want zeg nou zelf, niet elke dag is het alleen maar lachen.
Toch kan ik oprecht zeggen dat ik me elke dag gelukkig voel. Dat ik vrolijk opsta en met een lach begin aan de dag. Nooit eens somber, chagrijnig, depressief? Och natuurlijk, zo nu en dan is er heus wel eens iets te klagen.
Maar meestal zie ik de toekomst vrolijk in. Veel zorgen probeer ik me niet te maken, want alles gaat zo als het gaan moet en komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht.
Daarom maakte dit venster zo veel indruk op me. Ik zag het in de Laurenskerk, waar ik eergisteren over schreef. Ik betwijfel of ik “verlichting” kan bereiken. Zeker dat ik anderen zal “verlichten” ben ik al helemaal niet. Maar vriendelijk zijn, niet slecht denken over anderen, waar mogelijk helpen, dat zal me toch wel lukken, hoop ik.

Laurenskerk

In een stad als Rotterdam, waar het hele oude hart uit gebombardeerd is, staat als een van de weinige oude gebouwen de Laurenskerk. Ik ben niet kerks, toch kwam ik er een tijd regelmatig. Nou ja goed, één keer per jaar, want dan vond de promotie (officiële overgang naar een hogere klas) plaats van het Erasmiaans Gymnasium. Onze beide kinderen zaten daarop en gingen, gelukkig, elk jaar zonder kleerscheuren over. Daarna kwamen we er niet meer. We liepen er natuurlijk weleens langs, maar binnen kijken deden we nooit meer. Tot een paar weken geleden. De eigenlijke aanleiding was de tentoonstelling van World Press Photo, maar ook de aanbeveling van een vriendin.
En wat is die kerk mooi! Oh, het helemaal authentiek is het niet meer. Veel dingen waren beschadigd en werden gerestaureerd, een aantal zaken is voor altijd verloren gegaan. En helaas, geen houten banken meer, maar zwarte theaterstoelen. Die oude kerkbanken zaten niet zo fijn, maar waren meer sfeer- en interieur-bepalend.
Hoewel het nu een protestantse kerk is, was het in vroeger eeuwen rooms-katholiek. Er staan dus ook nog wat heiligenbeelden. Er is een stukje gewijd aan Erasmus. Ook is er een galerij met allerlei uitingen van andere godsdiensten. Niet vreemd in een stad met  meer dan 170 verschillende nationaliteiten en totaal andere geloofsovertuigingen. Het is dus een kerk geworden voor iedereen en dat vind ik een mooie gedachte.