Mooi

Bron: NOS / ANP

Zo op de foto te zien, lijkt het me heel mooi, dat kunstwerk van Daan Roosegaarde op de Afsluitdijk. Ik zou het graag eens willen zien, maar kleine kans dat ik in het donker over de Afsluitdijk zal rijden. In mijn hele leven, waarin ik toch al veel gereisd heb, reed ik maar één keer over de Afsluitdijk. Gek is dat toch, dat je de dingen zo dichtbij huis zo weinig bezoekt. Je komt er misschien een keer met buitenlandse vrienden. Maar verder niet, wat heb ik er ook te zoeken?
Maar toch, die Afsluitdijk is wel heel belangrijk. Had een heleboel consequenties. Beïnvloedde het leven van heel veel mensen en niet alleen positief.
En zo’n kunstwerk geeft dan een extra dimensie aan het geheel. Ja, dat vind ik heel mooi!

Muurschildering

Er is abstracte kunt en figuratieve. Abstract kan mooi zijn, maar of ik de bedoeling van de kunstenaar altijd snap is een tweede.
Bij figuratieve kunst kun je tenminste zien wat de kunstenaar bedoelde. Cor Kraat laat in deze muurschildering niks aan het toeval over. Hij schilderde schilderijlijsten, in een lijst en dan ook nog eens boven een winkel waar ze lijsten verkopen. Nou zeg nou zelf, duidelijker kan het niet 😉

En telkens als ik hier langs loop moet ik er om lachen.

Borduren

Ik had er al veel over gehoord, maar was er nog nooit geweest. In het Catharijnenconvent in Utrecht. Een prachtig museum met religieuze, voornamelijk christelijke, kunst. En op dit moment, tot en met 16 augustus, is er een tentoonstelling te zien van middeleeuwse kerkelijke gewaden. Prachtig geborduurd en ook bijzonder mooi tentoongesteld. Het is bijna onvoorstelbaar hoe fijntjes en met eindeloos geduld de kazuifels, stola’s en koorkappen steekje voor steekje bedekt werden met, uiteraard, veel Bijbelse voorstellingen. Maar ze geven ook een tijdsbeeld, er is zelfs een soort van kerkelijke mode, die gaandeweg verandert. Kostbare stoffen zoals fluweel en zijde, brokaat en dan nog eens rijkelijk geborduurd met schitterende kleuren en glinsterend goud of zilver. Het kan bijna niet anders dat het volk zich vergaapte aan de pracht en praal van deze kledij. Veel is in de loop der tijd vergaan, versleten. Soms werd iets vermaakt. Maar wat er nog over is, is nog steeds prachtig. Wie van borduren houdt, mag deze tentoonstelling zeker niet missen.

Klik op de foto om te vergroten:

De haas met de amberkleurige ogen

Op aanraden van Bettie en Wieneke dit boek in de bieb aangevraagd. Alleen kreeg ik niet deze titel, maar “Het knoopjeskabinet”. Gelukkig ging het om hetzelfde boek, wel een oudere uitgave.
De eerste paar bladzijden was ik enigszins verward, omdat ik niet goed wist wie wie was. Maar de stamboom hielp me op weg en allengs vond ik het zo mooi, dat ik er maar met moeite los van kon komen.

Edmund de Waal beschrijft zijn familiegeschiedenis zo levendig en echt. Je kunt bijna de geur ruiken die in de 19e eeuwse kamers hangt en je voelt de aanwezigheid van hun vrienden, zoals Proust, Monet, Manet, Renoir, Degas.
In die tijd is handel met Japan nog maar net mogelijk en daar vinden kunsthandelaren de mooiste dingen. Die dan weer grif in de handen van rijke kunstliefhebbers overgaan. Zoals de netsukes, kleine beeldhouwwerkjes in ivoor of glanzend hardhout,  die dienen als een soort knopen aan een kimonoriem.

Na verloop van tijd komen de netsukes in het bezit van een familietak in Wenen, waar ze een beetje uit de toon vallen en onopgemerkt blijven. Alleen de kinderen bekijken de netsukes met een eigen en liefdevolle blik. De rijke Joodse familie ontkomt niet aan het nazi-geweld en moet vluchten, met achterlating van alle kunst en kostbaarheden. Alhoewel, de hele verzameling netsukes wordt wonderbaarlijk gered en komt via omwegen weer terug bij de familie. En via een even wonderlijke speling van het lot weer terug in Japan, al is dit nog niet het eindstation.

Een prachtig boek over kleine, maar schitterende kunstwerkjes.

Bij elkaar

Afgelopen week waren we weer eens dagje vroeg weg. Want we hadden een lange reis voor de boeg, helemaal naar Workum. Dat is toch al gauw zo’n 3-1/2 uur treinen. Maar dat vinden wij helemaal niet erg, integendeel.

Workum is een leuk plaatsje, maar het eichte seizoen moet nog beginnen. Wij gingen niet voor de watersport, maar naar het hernieuwde Jopie Huisman Museum.  De schilderijen en de schilder kenden we van diverse tv-uitzendingen. Maar in het echt zijn de werken zo veel mooier. En het museum is een waar juweel. Alles hangt er ruim en er is veel gedaan om de entourage ook heel aantrekkelijk te maken. Bij binnenkomst krijg je een audiotour mee, die heel simpel werkt. Je richt het apparaatje op het logo bij de werken en meteen start het juiste verhaal. Soms kun je nog een aanvullend stukje uit interviews met Jopie Huisman zelf horen. En veel van de geschilderde voorwerpen liggen naast de werken in vitrines.
Jopie was een vodden- en oud ijzerman met een bijzondere filosofie. Voor hem was nieuw spul van nul en generlei waarde. Oud, doorleefd en versleten moesten de dingen zijn. Dan kregen ze een eigen ziel en verhaal. En dat schilderde hij met uiterste precisie, maar vooral met liefde. En zo wordt een oude deken, schoenen en een tas een prachtig schilderij. En krijgt de versleten pop een nieuw leven.

Kijk ook eens bij Stuureenfoto, want daar is het thema deze week ook al “bij elkaar”.

Net echt

Al weer een paar weken geleden gingen Leo en ik naar Zwolle. Een vriendin had in Museum de Fundatie de tentoonstelling van Tjalf Sparnaay bezocht. Zij was niet zo enthousiast, maar haar man liep het water in de mond van al die heerlijke hamburgers en belegde broodjes. Vriendin vond het wel erg natuurgetrouw geschilderd. “Je ruikt de frituurlucht erbij, als je naar die kroket kijkt”, zei ze. Dat prikkelde onze nieuwsgierigheid en terecht. Wij houden wel van dit soort kunst en hoewel de kunstenaar zeer hedendaagse onderwerpen kiest, zag ik toch ook wel heel veel connecties met de kunst van Rembrandt en zijn tijdgenoten. Ik keek met heel veel genoegen naar de bloemenstillevens, de knikkers en de geschilde citroen. Plots herinnerde ik me weer een rondleiding door Museum Boymans-van Beuningen. De rondleidster vertelde dat in de 17e eeuw een geschilde citroen schilderen gold als een meesterstuk. Kon je dat zo natuurgetrouw mogelijk, dan mocht je je “meesterschilder” noemen en trad je toe tot het gilde. Nou, wat mij betreft mag Tjalf Sparnaay dat nu ook!

Oh ja, en wat gingen we na al dat fastfoodgeweld eten? We namen de trein naar Schiphol voor een heerlijke super hamburger! 😉 😉 😉

Handig en mooi

Ik heb iets met doosjes en verpakking. Soms zijn ze zo mooi, dan vind ik het zonde om weg te doen. Maar ik hou vooral van vernuftige verpakking, zoals deze lunchbox. Dat is bijna kunst!!

Klik op de afbeelding om filmpje te starten

 

Grappig

Dit leuke beestje vond ik laatst tijdens een wandeling door de wijk. Hij markeert de ingang van een school, zodat de kinderen in elk geval vrolijk binnen komen. Heel wat anders dan de statige straat die ik door moest lopen naar mijn lagere school, dan door een sombere poort en een gebouw in waar geur nog kleur aan was. Kinderen leven nu in een heel wat kleuriger wereld, die meer aansluit op hun belevingen. Gelukkig maar. Kom je ook wel eens zo’n leuk object tegen, maak er dan een foto van en stuur die deze week in naar Stuureenfoto, want al dat kleurigs is het thema deze week!

Gedicht

Dit gedicht was gedrukt op het tafellaken bij het Dichtersontbijt in Deventer, enkele weken geleden.

NIEUWE PROCEDURE
Om in deze vriendenkring
opgenomen te worden
hoef je geen formulieren
in te vullen, zoals:
“Kijkt u scheel?
Ruist uw hart?
Is uw huid
oranje, groen
of allebei – in dat geval
in welk patroon?
Nee, wij vragen heel gewoon:
“Mag ik even?
En zelfs als u het niet wilt
sluiten wij u in ons hartAnneke Buys

Anneke Buys schrijft niet alleen gedichten, maar maakt ook beelden. Zie ook haar website: http://annekebuys.nl