Het familiediner

Fascinerende televisie, vind ik “Het familiediner”. Niet vanwege een spetterende presentatie, veel effect of lichtshow, maar omdat ik niet kan begrijpen hoe mensen zo lang boos kunnen blijven en zich zo kunnen ingraven in hun frustraties.
Ik zou natuurlijk beter moeten weten, want mijn vader was de koppigheid zelve en heeft meer dan 30 jaar niet gesproken tegen zijn broer.

Toen de “vrede” weer getekend was, ontstond binnen no time een nieuwe onenigheid en spraken ze weer niet met elkaar. Waarover het ging? Geen idee, maar echt belangrijk was het niet. Het verpestte alleen de sfeer als de familie weer eens bij elkaar moest komen. En de familieband werd er ook niet door verstevigd. Ik ken mijn eigen neven en nichten niet.

De ruzies in het TV-programma gaan soms werkelijk nergens over. Oom A. heeft tante Z. niet gegroet of zoon B. werd niet gevraagd voor het feestje bij zus Y. Nou ja, denk ik, dan praat je er toch een keer over. Je zegt eens wat je op het hart ligt en dan zand erover. Maar nee, hoor, pietluttige kwesties blijven door sudderen en soms jaren lang wordt er niet gesproken of komt men niet bij elkaar over de vloer.

Maar dan staat daar ineens Bert van Leeuwen op de stoep en kan er vaak wel weer gepraat worden. Niet altijd, want er blijven natuurlijk ook echte diehards. Die volharden in hun koppigheid. Ik vraag me af wat ze doen en voelen als je geen kans meer hebt om het goed te maken. Dan zit je opgezadeld met eeuwig durende spijt, frustratie. Of zou ze dat ook onberoerd laten?