Wat is het verschil

Vorige week was ik op een begrafenis. Alles prima geregeld, waardig afscheid en diverse familieleden weer eens gezien. Maar ja, alles op afstand. Want we kennen de regels toch?

Maar hoe verklaren we deze foto dan? Die nam ik vorige week op maandag. Dus niet lang geleden, maar op 1 februari 2021.

Zijn voetballers/sportmensen van een andere planeet? Kunnen die geen Corona hebben? Gelden daar andere regels voor?

Of is verdriet geen legale gevoelsuiting en de vreugde om een doelpunt of overwinning wel?

Ik ben niet zo’n huilebalk of knuffelaar, maar wat had ik graag even een arm om dat familielid heen geslagen. Gewoon, even laten voelen dat je het ook moeilijk vindt.

Nee, dat deed ik niet. Ik bleef schutterig staan, op afstand. En ik begin me steeds meer af te vragen: Waarom? Is dat allemaal echt nog wel nodig?

Het kan me niet zo veel schelen dat we nog niet naar theater, festival, feesten mogen. Al zou ik het heus wel willen.

Maar dat we in moeilijke tijden ook zulke ijskonijnen moeten blijven en ons gevoel moeten verbergen, dat vind ik eerlijk gezegd steeds lastiger te verdragen. Steeds onmenselijker ook.

Zo lief…!

Misschien was ze het al lang van plan, maar het kon ook zijn dat ons nichtje mijn blog van 5 mei had gelezen. En toen heeft gedacht dat Rotterdamse oom en tante nu in een dipje zaten en wel wat vrolijks konden gebruiken.

In ieder geval werd er de volgende dag een prachtig boeket bezorgd met een lieve wens en een dikke knuffel op afstand van het hele gezin. We werden er heel blij van, maar het was tegelijkertijd ook ontroerend.

De bloemen werden bezorgd in een grote stevige tas, met een stevig laagje waar water. Bloemenvoedsel erbij en netjes uitleg hoe we ze moesten behandelen. Vrolijkheid in optima forma.

We zitten overigens niet in een dip, maar zullen ook niet de enigen zijn die alle Corona-ellende inmiddels meer dan zat zijn. Gelukkig begint het er steeds meer naar uit te zien dat we vrijer en vrijer mogen worden. Afstand houden is niet zo erg, dat went.

En maar één keer boodschappen doen is ook niet zo erg. Ik word steeds efficiënter in het maken van lijstjes.

En elkaar knuffelen zal toch ook wel weer een keer mogen.

Is dat dan niet goed…?

Met kerst kwam de hele familie bij elkaar. En zoals dat gaat, druppelden de diverse gezinnen binnen.

Kijk daar komt ons nichtje met haar gezinnetje. De twee neefjes kennen iedereen wel, maar zijn toch een beetje afwachtend bij zoveel mensen in de kamer. De oudste neemt het voortouw en gaat iedereen begroeten. Maar dat ontgaat zijn moeder en ze vraagt:
“Heb je iedereen een hand gegeven?” Hij kijkt bedremmeld naar haar op en vraagt stomverbaasd: “Een hand…?” “Ja, je moet iedereen een hand geven, dat weet je toch wel? Kom, ga dat nou maar meteen doen.” “….. Maar ik heb iedereen een knuffel gegeven…” “Oh, een knuffel? Ja dat is natuurlijk ook helemaal goed,” vindt zijn moeder.

Opgelucht kijkt hij in het rond. Moeilijk toch, die grote mensen. Een knuffel is toch veel gezelliger….!