Een huisdier geeft plezier, zegt men. Of de eigenaren van alle katten dat ook vinden….?
Want soms kom ik op Instagram of YouTube toch wel schattige maar ook heel ondeugende beesten tegen.
Nou ja, je hebt er beslist ook heel veel plezier van. Al moet je zo nu en dan toch wel het een en ander opruimen of nieuw kopen.
Het is dierendag, dus zullen we er vandaag maar even om lachen?
Je kunt hele middagen doorbrengen met het bekijken van kattenfilmpjes op You Tube of Wimp.
Maar pas op, voor je het weet ben je er aan verslaafd 😉
Deze is gelukkig maar een tiental seconden. En dan zie je geen kat meer. Maar die is er wel. Waar? Kijk zelf maar:
Kijk ze nou es zitten, heerlijk in de zon. Het is niet zo’n groot dak, daar op mijn voederhuisje. Maar dat is juist fijn, zo kunnen ze lekker dicht tegen elkaar schukkeren.
Zo nu en dan knuffelen ze elkaar. Als ik de deur open doe, kijken ze meteen op. Ze vliegen niet meteen weg, zijn aan ons gewend. En wie weet, misschien schud ik het broodmandje wel leeg….
De buurkat houdt het stel ook in de gaten. Maar die is alert op alle vogels. Niet dat ie er veel vangt. Dat komt omdat hij een beetje mollig en dus ook wat slomer is. Nou ja, geen nood. Dan sluipt ie naar de vijver en drinkt een beetje. En dan zoekt ie weer een ander lekker tuintje.
De tortels trekken zich niks aan van de kat. Ze weten allang dat die geen gevaar vormt. Nog even knuffelen, roeroekoe (dat is ik vind je lief op z’n tortels) en dan vliegen ze weg. Op zoek naar een ander romantisch stekkie.
En ik ga verder met wat ik bezig was te doen. Straks is er vast wel wat meer te zien in onze tuin.
Kijk nou toch hoe deze katjes aandacht kijken naar hun (tekenfilm) collega.
Nooit gedacht dat ze dit soort filmpjes leuk zouden vinden 😉
Gezellig samen zitten, wat lezen, wat puzzelen, wat luieren. Wat eten, uiteraard.
Maar vooral gewoon genieten van een beetje vrede op aarde. Zelfs bij de dieren, al is het maar op een plaatje 😉
Zouden er mensen zijn die zich vergissen? En dit mooie doosje aanzien voor een luxe stuk chocolade? Het zou me niet verwonderen.
Maar het is natuurlijk geen chocolade. Het is kattenvoer!
Uiteraard voor een luxe kat.
Niet voor Mieppie de straatkat. Maar een fraaie raskat, met een exquise smaak, zal dit misschien wel eens willen keuren wanneer het in haar design voerbak ligt.
😉 😉 😉
Eén van mijn favoriete zangers maakte een kerstplaat. En wat een verschil met wat ie vroeger deed. Maar zingen kan hij beslist!
Schoondochter is een kattenliefhebster en dus mochten we de tentoonstelling “Negen levens in de kunst” in de Kunsthal niet missen. Samen struinden we rond en bekeken katten in soorten en maten, op reclameposters, schilderijen, tekeningen, in You-Tube filmpjes en op enorme foto’s. We konden ons even zelf kat voelen, want een ruimte was helemaal “des kats” ingericht. Met gras, kussens, kattenspeeltjes en een heuse katwalk. De tentoonstelling is nog tot 14 januari 2018 te zien. Wie dol op katten is, moet dit zeker gaan bekijken.
bron: Google foto’s
De vuurdoorn in onze tuin is dringend aan een snoeibeurt toe. Ik was dat al langer van plan, want weken geleden stond ik klaar om te gaan knippen. Toen begon papa Merel op de pergola angstig te piepen. Ik wist het niet, maar hij en moe Merel waren al aan een tweede leg begonnen. In het nest dat veilig leek, daar in die prikkende vuurdoorn. En dus liet ik de boel de boel. Dat snoeien komt later nog wel.
Niet dat ik rampspoed kon voorkomen. Want afgelopen zondag is het in de tuin ineens een kabaal van jewelste. Papa Merel vliegt van de ene kant naar de andere kant, met een dikke worm in zijn bek. Mama Merel fladdert heen en weer, angstig piepend. En een ander zielig piepen komt uit de vuurdoorn.
Dan springt de buurtkat ineens vanaf de schutting en schiet ijlings weg. Hij kijkt schichtig en schuldig achterom. Pffft…. het zal toch niet? Maar dan zie ik de beide vogels weer af en aan vliegen, met dikke wormen en slakken in hun bek. Het zal dus wel niet zo’n vaart gelopen hebben. Nog een paar keer horen we zulk kabaal en dan snellen we naar de deur, trekken hem open en roepen “ksss” om die kat te verjagen.
Maar gisteren hoorde ik opeens wel heel angstig piepen, maar zag ik geen kat. Ik installeerde me met goed zicht op de tuin. En al na een paar minuten kwam moe Merel aangevlogen. Ze landde op de grond, net naast het keitjespad. En ja, daar zat een klein mereltje. Ik zag z’n bekje opensperren. Even later wipte hij het pad op en och wat een kleintje was dat. Nog met fluffige nestveren, geen staart, niet in staat om te vliegen. Hij was ook een beetje mank. Die kat had hem dus wel degelijk te pakken gehad. Och arme, amechtig scharrelde hij rond en viel uiteindelijk tussen de keien. Je zag hem nauwelijks. Moe kwam er weer aan, met twee oranje bessen in haar bek. Merelkind nam ze nog wel aan, maar nee, dat mocht niet meer baten. Deze zou het niet halen.
Een klein drama, zo dicht bij huis, vlak onder mijn neus…. Je zou er een verhaal over kunnen schrijven.