Boek

Fumiko Miura: Polderjapanner

Het is altijd leuk om te lezen hoe een buitenlander kijkt naar ons land. Wat wij heel normaal vinden, is in de ogen van een buitenlander vaak onbegrijpelijk. Ik las “Polderjapanner” van Fumiko Miura.

Fumiko Miura is getrouwd met een Nederlander en woont inmiddels al weer jaren in Rotterdam. Ze werkt hier en heeft aan de Erasmus Universiteit sociologie gestudeerd. De Japanse leefwijze verschilt heel erg van de onze. In Japan zijn allerlei regels in het sociale verkeer, bij bezoeken en festiviteiten. Wij gaan daarmee veel losser om.

Zo zijn bij een bruiloft niet de ouders en familie van het bruidspaar het belangrijkst, maar krijgt de leidinggevende van je bedrijf een ereplaats bij het diner.

En is een artikel niet te leveren, dan mailt de verkoper dat kortweg. Japanners omschrijven met veel meer woorden en excuses dat het mogelijk nog wat langer duurt voor de bestelling geleverd wordt.

Wij zoeken vaak een leuke cursus uit. Japanners willen een cursus waar je vooral iets van opsteekt en leuk of niet, je doet je uiterste best. Zo zijn er nog heel veel verschillen op te merken.

De schrijfster gaat er vaak heel diep op in. Voor mij had het wel wat minder serieus gemogen. Evengoed toch vaak heel interessant om de verschillen te zien.

Boek

Ana Johns: Het meisje in de witte kimono

Een boek over Japan, dat trekt sowieso mijn belangstelling. In dit boek gaan we terug naar 1957, een paar jaar na de bezetting door Amerika. Al zijn er dan nog steeds Amerikanen in Japan gestationeerd.

Hun aanwezigheid is vaak een doorn in het oog van ouderen, die de nederlaag van Japan niet kunnen verkroppen. Maar de pubers vinden die jonge militairen wel interessant. Met hun opvallende uniformen, hun muziek, hun optimisme.

Het is dan ook niet raar dat er relaties tussen de Amerikaanse jongens en Japanse meisjes ontstaan.

Ook Naoko valt als een blok voor Jimmy, die op zijn beurt zichzelf verliest in haar mooie ogen. Ze maken plannen, zien de toekomst door een roze bril.

Maar de ouders van Naoko wil dat ze een verstandshuwelijk aangaat. Dat zal beter zijn voor de hele familie en beter passen in de Japanse tradities.

Van alle plannen komt niets terecht. Jimmy gaat terug naar Amerika, trouwt er en krijgt een dochter. Jimmy is een lieve vader en dus is Tori ontroostbaar als haar vader sterft.

De brief die hij haar op zijn sterfbed heeft gegeven, werpt een heel ander licht op zijn leven, zijn verhalen. Wat moet ze geloven, wat is fictie, wat is werkelijkheid?

Dus gaat ze op zoek. Als onderzoeks-journaliste heeft ze vaker dingen uitgeplozen. Maar nooit was het zo persoonlijk. Wat zal ze ontdekken aan de andere kant van de oceaan?

Een prachtig en ontroerend boek, waarin ik telkens op het verkeerde been werd gezet. Niets is vanzelfsprekend, er is meer dan genoeg om uit te zoeken.

Vakantieherinnering

Zo’n vakantieblogje brengt je weer terug in de tijd. Deze foto is van oktober 2014 in Kyoto, Japan.

Het lijkt hier sereen en rustig, maar ik zie voor mijn geestesoog weer al die toeristen rondbanjeren, bewapend met kleine, grote en nog grotere fototoestellen. Of met een tablet, want daarmee foto’s maken is ook een tijdje erg in geweest.

Ja natuurlijk, ook ik schoot foto na foto. En hoe vaak zal ikzelf in iemands blikveld hebben gestaan? En wie heeft zich aan mij geërgerd?

Maar na een tijdje vond ik het fotograferen welletjes en deed ik mijn toestel in mijn rugzakje. Ik weet niet hoe lang we daar hebben gezeten, stil en zwijgzaam. We lieten vooral de schoonheid van deze tuin en de overweldigende herfstkleuren op ons inwerken.

En nu ook hier de herfst haar kleuren rondstrooit, denk ik weer met veel plezier en een beetje heimwee aan die weken in Japan terug. Al valt er hier natuurlijk ook heel veel te genieten.

Vakantieherinnering

Het lijkt gewoon een treinkaartje, maar het vormt een heel bijzondere vakantieherinnering. Want deze kaart was mijn Railpass voor Japan.

Drie weken lang konden we met de treinen van JR (Japan Rail) reizen door het land van de rijzende zon. En dat hebben we ten volle benut. Want we doorkruisten het land in allerlei treinen.

Zo’n Railpass is alleen voor toeristen en moet van te voren worden besteld en betaald. Je krijgt dan een voucher, waarmee je op een station in Japan je reizen kunt reserveren.

Dat reserveren is vooral nuttig voor de Shinkansen, de supersnelle trein. Maar we maakten ook gebruik van andere JR-treinen.

En zo zagen we grote delen van het land vanuit een comfortabele stoel, met voor ons een goedgevulde bento-box of een drankje.

Heerlijke herinneringen!

Tentoonstelling

Eindelijk weer eens naar een museum, het Sieboldhuis in Leiden. Daar loopt een tentoonstelling van Ogata Gekkò.

Gekkò was autodidact en maakte houtsneden met een heel eigen stijl. Er waren natuurlijk houtsneden te zien met Japanse krijgsheren, maar mijn belangstelling ging uit naar de verfijnde dames met hun prachtig gedetailleerde kimono’s.

Maar op zo’n tentoonstelling is er altijd wel één werk dat mijn favoriet is. Dit keer was ik helemaal weg van deze schelpenzoekers. Waarom dit mij zo boeit, kan ik niet uitleggen. Het is vooral de sfeer die me aantrekt.

Het was best wel druk in het Sieboldhuis, ondanks dat je er alleen met een gereserveerd tijdslot in kunt. Het is dan ook een prachtige en zeer sfeervolle tentoonstelling.

Herinnering

Op het bureaublad van de computer verscheen een prachtige foto van Mount Fuji, gemaakt Franco Libassi.

De foto’s wisselen regelmatig en dus was ook deze naar een paar dagen verdwenen. Jammer, want ik keek er met heel veel heimwee naar.

Maar kom op zeg….., ik heb toch zelf foto’s gemaakt van Fuji San. Die reisherinnering kan ik met gemak weer oprakelen. Want al is het inmiddels bijna zeven jaar geleden, regelmatig gaan mijn gedachten nog terug naar die reis.

We deden zoveel ervaringen op. Geen enkel probleem om terug te denken. En al is de voorgrond minder fotogeniek dan bij Libassi, Mount Fuji blijft even majestueus.

Wereldberoemd

Ook bij ons kwamen heel wat kerstkaarten binnen. Elk jaar denk ik dat het er niet zo veel zullen zijn, maar binnen enkele dagen hangen er toch heel wat kaarten langs de spiegel in onze woonkamer.

We kijken altijd eerst of we het handschrift herkennen, bekijken de postzegels. En ontdekken dat sommigen nog van vele jaren geleden kerstzegels gebruikt hebben.

Maar deze postzegel viel ons extra op. Ik weet zeker dat de zender van de brief met opzet voor deze zegel koos. Helemaal vanuit Japan en dan toch zo’n echt Hollands figuurtje.

Nijntje van Dick Bruna is al vele jaren razend populair in dat land. Er zijn zelfs hele winkels met alleen maar Nijntje spulletjes.

Maar dat dit lieve konijntje ook op een postzegel staat, wist ik niet. En die ster, die doet me denken aan “Le petit Prince”. Wat lief toch…

Boek

De titel en de omslag van dit boek intrigeerden me al. Kersenbloesems… zo mooi, zo betoverend.

Het boek leest vrij gemakkelijk, al moet je wel door tientallen namen van personen en benamingen van allerlei soorten kersenbomen spitten. Het niet een boek met een “gezellig” verhaal, maar ik vond het wel uiterst boeiend.

Collingwood Ingram, stammend uit een rijke en wat excentrieke Engelse familie, is ornitholoog. Maar nadat hij vrijwel alles van vogels wist, werd zijn interesse gewekt door de Japanse wilde kersenbomen.

Het viel hem tijdens een reis naar Japan op dat er vrijwel maar één soort kersenbomen aangeplant werden. En dat terwijl Japan juist zo’n verscheidenheid aan soorten heeft. Omdat de aangeplante kersenbomen zijn ontstaan door klonen, bloeien alle kersenbomen daar op één en hetzelfde moment. Er is dus maar een vrij korte tijd van enorme bloesempracht en dan is het over en uit. Ook hebben alle bomen dan dezelfde bloemen, dezelfde kleur en dat maakt het ook wel wat saai.

Het boek vertelt over de liefde die Ingram had voor de bomen, het kweken en vermeerderen van diverse soorten. Hij probeerde in Japan meer aandacht voor andere soorten te krijgen, verwees naar de erfenis van de prachtige wilde kersen. Maar de verering van de tere kersenbloesem was veranderd in de loop van de tijd. In het militair steeds sterkere Japan van voor de tweede wereld oorlog werd het een symbool van heldenmoed, sterven voor de keizer.

Door de inzet van Ingram is een aantal oude soorten weer terug naar Japan gebracht, waar zij hun schoonheid een korte tijd van het jaar ten toon spreiden.

Atoombom

Bron: Google foto’s

Vandaag, 6 augustus, is het exact 75 jaar geleden dat de eerste atoombom viel op Hiroshima. Veel was er niet meer over van die grote stad. Alleen dit gebouw stond nog overeind.

Hiroshima, 2009 (eigen foto)

In 2009 maakte ik er deze foto. Nu is het een monument, een aanklacht tegen de wreedheden van de oorlog. Natuurlijk gingen wij ook naar het atoombom-museum. De overblijfselen, gesmolten flessen, verwrongen stalen voorwerpen, alles netjes uitgestald, leken ontdaan van hun dramatisch verhaal. Zij waren verworden tot objecten zonder ziel. Het was verschrikkelijk, maar de verschrikkingen waren niet in woorden uit te drukken.

Wij keken er naar, net als de vele Japanse schoolkinderen. Op mij liet het een diepe indruk achter. De kinderen giechelden, plaagden elkaar. Ach ja, net als kinderen over de hele wereld doen.

Hiroshima is tegenwoordig weer een bruisende stad. Wie er rondloopt, kan zich nauwelijks voorstellen hoe erg het verwoest was. Men winkelt, loopt, lacht. Ogenschijnlijk niemand kijkt terug in de geschiedenis.

Geduldwerk

In de buurt wordt momenteel nogal druk geklust. Dus horen we regelmatig het geluid van schuur- en boormachines. Ook klinkt soms het geluid van zo’n enorme nietpistool. Westerse mensen schijnen niet zonder grote elektrische apparaten te kunnen.

Maar kijk eens naar dit filmpje. Een man zit op de grond en zaagt dunne latjes uit verschillende soorten hout, schaaft ze en maakt ze glad. Dan plakt hij de latjes in staven, die dan weer gevormd worden tot blokken met een mooi en veelkleurig patroon.

Hij is nog steeds niet klaar, want van de blokken schaaft hij dunne vellen, die als versiering op andere voorwerpen -zoals dozen- geplakt worden. Alles met de hand in een heel rustig tempo. In tegenstelling tot het kluslawaai vind ik dit heel rustgevend. Het maakt me zen.

Bron: TEWAZA

Van vrijwel al het Japanse handwerk zijn filmpjes gemaakt. Ze duren meestal maar een paar minuten, maar zijn het bekijken meer dan waard.