Boek

Al vaker las ik met veel plezier een boek van Santa Montefiore. Dit keer las ik “Een tijdloze liefde”.

Santa Montefiore: Een tijdloze liefde

Natuurlijk staat liefde en verliefdheid in het middelpunt van dit boek. Het begin is redelijk voorspelbaar. Evelina, dochter uit een arm maar adellijk gezin, wordt verliefd op een kleermakerszoon.

Maar dat is in de jaren 30, als de wereld op zijn kop staat, Hitler aan de macht komt en Mussolini de scepter zwaait in Italië.

Wat er komen gaat weet niemand, maar wie maakt daarover zorgen. Zeker geen twee verliefde tieners. Tot de harde werkelijkheid doordringt.

Jaren later is Evelina naar Amerika geëmigreerd, is met een lieve welgestelde man getrouwd en heeft ze drie kinderen. Ze is redelijk gelukkig, maar denkt nog vaak met weemoed terug aan haar jeugdliefde. Helaas, die heeft de oorlog niet overleefd.

En dan komt haar hele leven op losse schroeven te staan. Is er een oplossing voor zo’n immens probleem?

Fijn boek voor heerlijke uurtjes prettig lezen.

Vakantieherinnering

Wandelend door Bologna kwamen we deze muur tegen, waarin op regelmatige afstanden grote en fraai gevormde haken zaten.

Ik vroeg me af waarvoor die gediend hadden. Later las ik dat deze haken werden gebruikt om de paarden mee vast te zetten. Logisch eigenlijk, een soort van parkeerplaatsen avant la lettre.

Het moet een mooi gezicht zijn geweest, al die paarden. Er zal ook wel mogelijkheid zijn geweest om de dieren te drenken en te voederen. En een druk gepraat door alle mensen die er om heen bezig waren.

Zo iets simpels en toch, als ik mijn ogen dicht doe, kan ik zo’n middeleeuws plaatje zo voor de geest halen. Misschien zelfs de geur wel ruiken… 😉

Vakantieherinnering

Op vakantie zijn is heerlijk. Lekker slenteren in een onbekende stad, winkeltjes kijken. En dan ineens voor de etalage staan van een kookwinkel.

In Nederland al niet zo maar aan voorbij te lopen. Maar in Bologna was het helemaal een hemeltje voor een kookfanaatje als ik.

Allerlei apparaten, spatels, deegrollen, vormen en wat er al niet nog meer te koop is om heerlijke pasta te maken.

Ik moet er een hele tijd hebben rond gelopen, genietend van al dat leuks. En ik kocht er ook iets. Maar wat….? Iets onontbeerlijks, vast en zeker. Helaas, ik heb geen idee meer wat.

Want eh, ik maak nooit zelf pasta. Dat koop ik echt gewoon bij de super 😉

Vakantieherinnering

De schoenenwinkels in Nederland zijn de laatste jaren niet meer zo talrijk. Er zijn nog wel schoenen te koop, maar dat lijken wel allemaal sneakers te zijn. De meeste mensen lopen trouwens ook nog allemaal alleen op sneakers. Wel lekker comfortabel, maar charmant, elegant….?

Nou ja, dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Maar ik zie nog maar weinig vrouwen met van die mooie elegante schoenen, met torenhoge hakken en fraaie punten. Hooguit zie je zoiets nog op de rode loper bij een première.

In 2008 in Milaan zag ik deze schoenen in een etalage. Alle winkels waren gesloten vanwege Maria Hemelvaart, maar waren ze wel open dan was ik toch niet voor deze schoenen naar binnen gegaan.

En niet alleen voor de prijs, maar zo’n bontje aan mijn hielen is niet aan mij besteed. Trouwens, ik zou niet weten waarbij ik zoiets zou kunnen dragen… 😉

Mini-bieb

Je hebt heel kleine mini-biebjes, met maar een handvol boeken. Je hebt mensen die een prachtige kast buiten zetten, vol met overtollige boeken.

Maar deze meneer heeft wel het summum van een mini-bieb. Op wielen nog wel. En hij rijdt er al 10 jaar mee rond om kinderen een boek te brengen en wat met de mensen te praten.

Bron: BrightVibes NL via Facebook

Zijn driewieler heeft hij zelf verbouwd. Het is niet duidelijk of hij de boeken uitleent of weggeeft.

Maar zeker is dat hij overal een beetje vrolijkheid brengt. En kinderen aan het lezen zetten is niet alleen leuk, maar ook heel nuttig.

Muzikale maandag

Ook in 2019 begin ik elke week met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder. Maar altijd iets wat mij op een of andere manier geraakt heeft.
Deze week laat ik een vrolijke hit uit Italië horen:
Fred De Palma – D’Estate non vale:

Herinnering

Vorige week vertelde Marthy op haar blog over de reis die ze dit jaar in Italië maakt. Dat bracht zoete herinneringen naar boven. In 1992 ging ik met een groep schildervrienden voor het eerst naar Toscane. We bezochten Florence, Siena, Montepulciano en ik was betoverd door de prachtige natuur van het land.
Na een paar jaar gingen Leo en ik samen naar Italië. En ook Leo was meteen onder de indruk. We huurden een auto en reden op de bonnefooi onze neus achterna. En zo kwamen we terecht in Montalcino. Van daaruit maakten we tochten naar bezienswaardigheden in de omgeving, zoals de “Abbazia di Monte Oliveto Maggiore”. Van buiten en van binnen zeer de moeite waard. En ik herinner me de prachtige zang die bij de trouwdienst uit de kerk klonk. Als ik terugdenk, krijg ik weer kippenvel.
Marthy bezocht de abdij van Sant’Antimo. Ik dacht dat het dezelfde kerk was, maar er blijken daar nog meer juwelen van bouwkunst te zijn.
Ik zou er zo wel weer naar toe willen… Misschien… volgend jaar…?

Badmeubel

In Turijn kwamen we langs een chique badmeubelwinkel. Zo een met droombadkamers, waar nooit vuile was ligt en de kleur van de zeep matcht met die van tegels en handdoeken.
Ik vond dit badmeubel wel leuk, zeker met de bijpassende wastafel. Maar Leo’s commentaar maakte korte metten met mijn bewondering. “Het lijkt net zo’n ouwe zinken teil met daarnaast een oliedrum.” Ik keek nog eens goed en ja, daar had het inderdaad iets van weg.

badmeubel

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Turijn

Turijn-bicerin Turijn, bijna synoniem met lekker eten. Dat is in Italië sowieso geen probleem. Waar je ook loopt, overal komen je de heerlijkste geuren tegemoet. En niet alleen eten, ook drinken.
Eén van de beroemde drankjes in Turijn is een “bicerin”, een drie eenheid van chocola, koffie en room. Niet bepaald een gezond drankje, maar voor één keertje…. vooruit dan maar.
De laatste dag dronken wij dit op een schaduwrijk terras op het Piazza San Carlo. En het smaakte goddelijk.

Wil je het ook eens maken, kijk dan bij dit recept.

Auto’s

Toen het op zaterdag in Turijn regende, besloten we om naar het Automobielmuseum te gaan. We moesten echt goed zoeken, terwijl het toch een behoorlijk groot museum is. Een routemarkering zou niet overbodig zijn, vonden wij  🙁
Natuurlijk begon de tentoonstelling met een hele reeks oude automobielen, die er vaak prachtig uitzien. Niks stroomlijn, niks eenheidsworst. In tegendeel, schitterende modellen met veel koper, sierlijke lijnen en handgemaakt interieur. Het was soms een beetje donker, zodat niet alle wagens goed op de foto kwamen. Maar ik kon me zo voorstellen hoe de dames en heren van toen zich moeten hebben gevoeld in zulke wagens.
Bij de auto’s uit de moderne tijd verwachtte Leo een keur aan Italiaanse modellen, met name FIAT, omdat dat merk oorspronkelijk in Turijn werd gemaakt. Natuurlijk stond er een FIAT 500, maar geen 124, die toch eens “Model van het jaar” was. Toch bleek er genoeg te zien. Supersnelle race auto’s, modellen van over de hele wereld. Na onze lunch was het gelukkig droog geworden en konden we rustig nagenieten met een drankje op één van de vele pleinen.

(Klik op een foto om te vergroten)