Roltrap

roltrappen.jpgNormaal gesproken heb ik niet zo’n moeite met trappen lopen, maar nu ik wat meer vermoeid ben door de bestralingen maak ik graag gebruik van de roltrappen in het Metrostation Dijkzigt. Tenminste als het mogelijk is, want die trappen zijn voor twee-richtingsverkeer. Ze gaan naar boven én naar beneden. Dus wanneer er iemand naar beneden gaat, moet je wachten totdat de trap gestopt is en weer naar boven kan. Maar ja, er lopen daar zoveel mensen heen en weer. Niet gek hoor, want het station bedient niet alleen het Erasmus MC maar ook het Erasmiaans Gymnasium en de Hogeschool Rotterdam.
Het ergert me mateloos en daarom schreef ik deze brief aan de directie van de RET:

Betreft: Roltrappen Metrostation Dijkzigt
Geachte dames en heren,
Doorgaans ben ik zeer te spreken over het openbaar vervoer in Rotterdam. Maar nu heb ik toch een ernstige klacht. Gedurende enige tijd moet ik dagelijks naar de afdeling Radiotherapie van het Erasmus MC. Vanuit Rotterdam-Ommoord, waar ik woon, is dat met de metro geen probleem.
Maar aangekomen op metrostation Dijkzigt begint de ellende. Je moet behoorlijk hoge trappen op. Op dit station is vrijwel de gehele dag heen en weer geloop. Geen wonder met de ca. 1.000 leerlingen van het Erasmiaans Gymnasium en de vele studenten van de Rotterdamse Hogeschool, waarvan een deel gebruik maakt van dit station. Voor die groep werd vorig jaar een speciale uitgang gecreëerd. Die uitgang gebruikte ik de eerste keer en ik kwam van een koude kermis thuis. Oneindig veel trappen, voor jongeren geen probleem, maar voor ouderen een regelrechte ramp.
Veel patiënten, hun begeleiders, bezoekers en personeel van het Erasmus MC maken gebruik van station Dijkzigt. Het metrostation heeft weliswaar roltrappen, maar die gaan zowel van boven naar beneden als van beneden naar boven. Daar sta je dan, gespannen, een tijdje te wachten, denkt “nu kan het” en dan komt er weer iemand die roltrap af. Weer wachten en dat kan een aantal keren achter elkaar gebeuren, hopeloos!
Konden er in dit station, dat direct gelegen is bij het grootste ziekenhuis van Nederland, nou geen aparte roltrappen gemaakt worden? Is er slechts aandacht geweest voor jonge en kwieke mensen en komen de ruim 500.000 patiënten van het EMC, die vaak kwetsbaar en moeilijk ter been zijn, er bekaaid af?
Inmiddels gebruik ik de lift. Maar er is slechts één lift per perron met een capaciteit van 8 personen. Die lift is trouwens een beetje aftands, traag en vaak behoorlijk smerig. Ik vind dat de RET hier steken heeft laten vallen. Of praat ik voor mijn beurt en staat er binnenkort een verbetering/uitbreiding van dit station op het programma?
Uw reactie zie met belangstelling tegemoet,
Een kopie van deze brief stuur ik aan Gemeentewerken Rotterdam, de Ondernemingsraad van het Erasmus MC, de redactie van het AD en ik wijd er een stuk aan op mijn blog www.knutzels.nl.
Hoogachtend,

Ergernis

Mens-erger-je-nioet Toen Wieneke schreef over ergernissen en vroeg waar wij ons over ergeren, reageerde ik met “hoeveel ruimte mag ik innemen?”.
Want ergeren doe ik me regelmatig aan allerlei dingen. Zoals bijvoorbeeld aan dit: Vorige week stond ik in de supermarkt. Bij een kassa verderop stond een stel met een enorm volle kar. Er achter kwam een mevrouw die slechts 2 flessen wijn in haar handen had. Ze vroeg of zij die eerst even mocht afrekenen. De reactie van het stel verbijsterde me.

Ze zeiden niet “Natuurlijk, gaat uw gang” of “Sorry, maar wij hebben ongelofelijke haast…..”. Nee, er volgde een stortvloed van onbeschaafde zinnen. En het leken toch zulke keurige mensen. En dan erger ik me groen en geel. Ik weet het, dat moet ik niet doen, het is alle boosheid niet waard. Maar waarom kunnen we nu toch niet gewoon een beetje vriendelijker tegen elkaar zijn?

Komende weken zal ik hier nog wel meer ergernissen melden.  Ik erger me overigens niet alleen aan anderen. Ik kan me soms ook ongelofelijk aan mezelf ergeren, maar dit terzijde 😉

Afwezig

Ze zijn al weer gesignaleerd: kruidnootjes in vele soorten, suikergoed en pepernoten. En ja, ik heb me er aan geërgerd. Maar niet omdat het al zo vroeg in de winkels ligt, maar omdat er iets zeer duidelijk afwezig was. Er was namelijk geen Zwarte Piet meer te bekennen. Oud Hollandse huisjes, oh ja, schoorstenen, zeker! Maar geen Zwarte Piet. Allemaal keurige, politiek correcte, zakjes. Trouwens ook Sinterklaas was in geen velden of wegen te zien. Die is als priester zeker ook al verdacht. Dus uit voorzorg, meteen hop, ook die maar weg!Bah, Nederland op z’n smalst.  

 

Ergernis

Je kunt de krant niet opslaan of je leest berichten over fraude. Eergisteren nog was het Amarantis, waar bestuurders zich schandalig verrijkten.

Maar wij zijn nette burgers, die hun belastingaangifte op tijd wegsturen, de belasting netjes betalen, geen bumperklevers zijn en ons aan de maximum snelheid houden. Waarvan de overheid heel veel weet, zoals wanneer ze geboren of getrouwd zijn, hoeveel de verdienen en verdienden, hoe hoog hun banksaldo is en nog veel meer. En dan rijzen je haren dus te berge als je een brief ontvangt van de SVB waarin je als een notoire fraudeur wordt afgeschilderd. Een (niet ondertekende) maar wel persoonlijk gerichte brief, die begint met De overheid heeft bepaald dat vanaf 1 januari 2013 de boete voor overtredingen op het gebied van sociale zekerheid omhoog gaat.”
Die alinea na alinea verder gaat met dreigen, dat een boete zal worden opgelegd en dat teveel ontvangen uitkeringen terug moeten worden betaald “zonder maximum”.

Leo en ik lazen hem samen en vroegen tegelijkertijd “waar gaat dit over?” Wat hebben we misdaan of verzuimd? Ik kan je verzekeren helemaal niets. Dit is zo’n brief van de een of andere klunzige “communicatiedeskundige”, waar niemand eens kritisch naar gekeken heeft. Natuurlijk weten we dat er mensen zijn, die per abuis of opzettelijk vergeten op te geven dat hun situatie veranderd is, alleen maar omdat dat meer geld in het laatje geeft. En natuurlijk zijn wij het daar niet mee eens. Maar had die wijziging in de wet nou niet een tikkie vriendelijker gemeld kunnen worden?

Geluiden

Eindelijk is het dan mooi weer en kunnen we in het zonnetje buiten in de tuin koffie drinken, lezen, lunchen. Of werken, want al die regen heeft natuurlijk het onkruid welig laten tieren.
Maar mijn plezier wordt soms danig verpest door de geluiden rond om me. Is het geen hogedrukspuit, dan is er wel een schuur- of boormachine bezig. Of wordt ergens met een elektrische grasmaaier een postzegelgazonnetje gemaaid.
Toch zijn het niet die geluiden, die me het meest ergeren. Het is het vrijwel onophoudelijke gegil van kinderen. Niet een beetje, niet om een zere knie of beknelde vinger. Maar het schrille hoge gillen dat sommige kinderen tegenwoordig constant bezigen. Het gaat me door merg en been, want het is ook nog eens op volle sterkte.
En geen corrigerende stem op de achtergrond. Geen moeder, vader, opa of oma die eens opmerkt dat het ook wel zachter of zelf zonder gillen kan.
Natuurlijk moeten kinderen spelen en dat gaat niet in doodse stilte. Ze mogen van mij best praten, lachen, zingen. En als dat soms uit volle borst is, prima. Maar zodra het klinkt als Maria Callas in barensnood, zou er toch wel eens tot stilte gemaand kunnen worden!

Reclame

Reclame op zich is soms al vervelend genoeg, maar sommige uitingen vind ik ronduit ergerlijk.
Zoals deze advertentie van Brabantia. Goeie producten, daar niet van.
Maar waarom moet de aanprijzing ervoor in het Engels? Naar mijn gevoel ook nog krakkemikkig “Google”-engels. Terwijl de zin ook in prima Nederlands geplaatst had kunnen worden. We hebben tenslotte toch een eigen taal, een eigen identiteit.
Doe dus normaal en hou het bij onze eigen taal.

Ergernissen

Gelukkig ben ik niet zo van de ergernissen. Ik maak me natuurlijk wel eens kwaad, maar ach, vaak is het de moeite niet waard om je druk te maken.

Maar een top vijf kan ik toch wel volmaken:

  1. Mensen, die op de zebra al bellend in een slakkengang oversteken, terwijl ik voor hen stopte;
  2. Regendruppels in mijn nek;
  3. een knoop in mijn naaidraad
  4. de rotzooi die sommige mensen overal achterlaten in de natuur
  5. iets opbergen en later niet meer weten waar (dat is dus dubbele ergernis, want ik doe dat zelf)