Menselijke maat

menselijke-maatGisteren moest ik in het Erasmus Medisch Centrum zijn voor controle bij de radiologe. Gelukkig was alles goed en kan ik weer een jaartje vooruit… Over de zorg heb ik werkelijk niks te klagen, maar toen ik er zo liep, voelde ik me een beetje verloren. Ondanks dat Leo bij me was. Alles is er groot, nieuw en netjes verzorgd. Hier en daar staan grote plantenbakken. Maar als mens verdrink je in die enorme ruimten, waar alles digitaal geworden is. Ja, ik weet het, dat is al in meerdere ziekenhuizen het geval. Maar de patiënten zijn vaak nerveus, gestresst, niet op hun gemak. Er zitten her en der nog wel wat dames. Die verwijzen je alleen maar naar het scherm naast de deur. Daar moet je je kaart scannen. En zo’n kil scherm is efficiënt, maar rustig word ik er niet van.
In de wachtruimten staan stoelen, banken, tafels en er is iets te lezen en er valt voldoende licht door de grote ramen. Maar ook daar ervaar ik de kilte. Ik mis een assistente, het gerammel van een typemachine of toetsenbord, rinkelen van kopjes. Ik mis de menselijke maat… Nog even en dan is er bijna geen mens meer te vinden in zulke ruimten. Word alles overgenomen door robots. En daar heb ik geen fijn gevoel bij!