Fototentoonstelling

In het Fotomuseum van Den Haag zagen Leo en ik de tentoonstelling van Michel Wolf “Life in cities”. Foto’s uit Hongkong, Tokio, Parijs, zodat we een mooi overzicht van het werk van Michael Wolf  kregen.
Vervreemdend zijn de foto’s van flats in Hongkong. Op het eerste gezicht niet herkenbaar. Bekijk je ze van dichterbij, zie je de honderden woningen in deze flats die reiken naar de wolken of de zon. Het is bijna niet in te denken dat je daar in kunt wonen. Maar ja, er leven en werken miljoenen mensen. En dan, als je nog wat langer kijkt, zie je ineens iets heel herkenbaars. Dat kan een waslijn zijn op een balkon, een vrouw die uit het raam kijkt, een speelgoedbeer in de vensterbank. Maar ook op straat is elk plekje kostbaar en zo zagen we foto’s van soms wonderlijke “opbergplaatsen”.  Ik hou van dat soort beelden. De werkelijkheid maar met een andere blik bekeken.
En hingen ook foto’s gemaakt in Parijs. Niet de bekende toeristische beelden, maar de daken van de huizen, met hun tientallen schoorstenen, berookte en verweerde muren.
Weer heel anders was de grote collage van duizenden kleine speelgoedjes, in China gefabriceerd en over de hele wereld verkocht. Daar tussen foto’s van werknemers in die fabrieken. Niks plezier, niks gezelligs, maar een hard en meedogenloos bestaan van lange werkdagen in deprimerende omstandigheden.

Rust…

Een drukke straat in Den Haag, op een regenachtige dag.
Haastig loopt iedereen voorbij, de paraplu manoeuvrerend in de wind of diep weggedoken in een warme capuchon. Geen mens heeft tijd of zin om zich te verdiepen in een moment van meditatie.
Staat deze Boeddha dan voor niks daar? Wie zal het weten? Zelf stond ik heel even stil, pakte mijn telefoon en klikte voor een foto. Geen meditatief moment, maar toch… Misschien klaart de lucht wel op, gaat de zon uitbundig schijnen.. vinden we wel weer de rust om even bij hem stil te staan….

Tentoonstelling

Een tentoonstelling hoeft niet groot en uitgebreid te zijn. Want tegelijkertijd met de grote Art Déco-tentoonstelling in het Gemeentemuseum in Den Haag loopt ook een kleine, maar fijne tentoonstelling over het werk van de Haagse modeontwerper Frans Hoogendoorn. Prachtige en draagbare kleding, zo mooi en vooral ook zo kleurig. Ik begrijp dat de Haagse clientèle zich graag door deze couturier laat kleden en dat ook leden van het Koninklijk Huis er regelmatig komen. De tentoonstelling loopt nog tot 18 februari 2018. Klein, maar fijn!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Art déco

Met schoondochter ging ik naar de tentoonstelling Art Déco in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik ben altijd zeer gecharmeerd de modetentoonstelling die daar te zien zijn. Ook nu weer een tentoonstelling gegroepeerd om Paul Poiret, de modeontwerper die de vrouwen verloste van het corset. En daar ben ik hem zelfs nu nog dankbaar voor!
Een joyeuze man die zich in het begin van de 20e eeuw omringde met mooie vrouwen. Een tijd waarin de mode drastisch veranderde en vrouwen veel meer vrijheid namen en kregen. Nou ja, als je goed in de slappe was zat natuurlijk. Maar wat een plezier om al die mooie dingen te zien. Niet alleen kleding, maar ook films, meubels, kunstwerken, vazen, stofontwerpen en schilderijen. En vreemd genoeg leken de jurken van toen helemaal niet zo buiten het modebeeld van nu te vallen. Schoondochter en ik zagen er een aantal die we zo wilden aantrekken om er meteen een charleston in te dansen 😉
De tentoonstelling is nog tot 4 maart 2018 te zien en is beslist een bezoek waard.

Miere…..n

Het is toch bij de wilde SPINNEN af. Of is ze door de RATTEN besnuffeld?
Eerst denk je nog aan een broodje AAP verhaal, maar nee, het is een waarheid als een KOE. De Partij voor de Dieren in Den Haag, bij monde van Christine Teunissen weigert moties te steunen, waarbij dieren worden genoemd. Dus een motie als Boter bij de VIS kan niet, Twee VLIEGEN in één klap werd al veranderd.
Mijn hemel, wat mag je nou nog zeggen? HONDSbrutaal vind ik het. Die afgevaardigde zit daar toch niet voor de KAT zijn viool?
Elk VOGELTJE zingt zoals het gebekt is, maar deze mevrouw maakt werkelijk van een MUG een OLIFANT.
Nou ja, laat ik maar ophouden over dat kakelen als een KIP zonder kop

😉 😉 😉

Bewaren

Humor

Op de tentoonstelling van Fiep Westendorp fotografeerde ik ook deze drie tekeningen. Niet alleen vanwege  het plaatje, maar ook om de tekst. Die is namelijk heel humorvol. Niks schreeuwerig, hard, assertief of opdringerig. Maar fijntjes, zoiets wat de Engelsen “Tongue in cheek” zouden noemen. Het formaat van de lijstjes was niet zo groot, ik schatte A5-formaat. De tekst is dus moeilijk te lezen, maar heb ik er tekst iets vergroot onder gezet. (Klik op de foto’s om te vergroten)

Fiep

Afgelopen week naar Den Haag om de tentoonstelling over Fiep Westendorp te zien in Museum Meermanno. Ik ben altijd al een bewonderaar van Fiep geweest. Zulke leuke figuurtjes, speels en heel herkenbaar. Jip en Janneke, Pim en Pom, Pluk van de Petteflet en Otje, de Stampertjes, je ziet het meteen, dat moet wel van Fiep zijn.
Maar in haar ruim 60-jarige carrière illustreerde ze niet alleen kinderboeken. Op de tentoonstelling kon je heel veel reclame-tekeningen en tientallen boekomslagen zien, die zij gemaakt had. En er hing een ontwerp voor de kinderkamer van het ss Nieuw Amsterdam. En of het nou ging om een gezellig romannetje of een ernstig rapport, de tekening was altijd vol humor. Geen dijenkletsers maar prikkelende typetjes. Mannen met een grappig snorretje, zodat zijn ernstige gezicht net iets opfriste. Keurige dames met hoedjes die net ietsiepietsie frivoler stonden. Haastig moeders met kinderen onder hun arm, dansende echtparen en kunstkenners met een geknikte rug. We hebben genoten van al die leuke tekeningen. Ook keken we naar een uitzending van Close-up over Fiep. Ik hoopte dat ik hem op internet terug kon vinden, maar helaas. Maar goed, je kunt natuurlijk altijd nog naar Den Haag gaan en hem daar bekijken. De tentoonstelling is er nog tot 23 oktober.

(alle foto’s zijn door mijzelf gemaakt op de tentoonstelling)

Vredespaleis

diversen-04 Tijdens een wandeling op 1e Paasdag kwamen we langs het Vredespaleis. Dat is te bezoeken, maar daar moet je wel kaartjes voor bestellen. Dat gaan we dus een andere keer doen. Maar ondertussen kon ik gelukkig wel een vredesboodschap aan de wensboom ophangen. Niet dat er erg veel resultaat te verwachten is, maar ergens hoop ik dat er een tijd komen zal dat er voor alle mensen op deze wereld vrede zal heersen.
diversen-02 Voor het paleis staat “VREDE” in heel veel talen gegraveerd. Soms herkenbaar, soms meer koeterwaals. En sommige woorden lijken eigenlijk meer op een scheldwoord. Maar ja, er zijn dus mensen die vriendelijk glimlachen als je hun “Kuthula” toewenst 😉

 

Ongezellig

Laatst moesten we in Den Haag met de bus naar Wassenaar.

De bus stopte op het busstation bij het Centraal Station in Den Haag. Hoewel het best wel aardig weer was, trof het busstation me als het toppunt van ongezelligheid. Grote plassen, kale perrons, gierende wind en nergens, maar dan ook nergens iets te koop. Grijs, grauw, onappetijtelijk.

Oh wat verlangden we toen naar de gezellige rommelstations in China, de drukke winkeltjes op de stations in Japan.

Oh Oh Den Haag, wat een gemiste kansen!