Gek toch… wij mensen verbazen ons over de lange winter, de koude lente. De natuur zegt niks maar wacht met uitlopen tot de temperaturen een beetje aangenaam zijn. En dan, dan volgt er een groeispurt. Want nog nooit heb ik de bomen en struiken zo snel in bloei zien komen. Was er eerst nog geen zweempje blad of bloem te zien, in een paar dagen staat alles in volle bloei. Jammer dat het dan ook weer zo snel weg is, maar laten we niet klagen. Gewoon genieten van al dat moois…. Geweldig toch?
Soms dachten e dat het nooit meer zou komen, die lente. Maar nu is ze er dan toch. Alle bomen en bloemen hebben haast om uit te komen. Eerst is er nog niks en dan, ineens, zie groen alom. Heerlijk!! Genieten!!
Zomaar een wat grijze straat ergens in Delft. Zouden hier voor ramen ook fietsen en brommers, zelfs auto’s staan, dan was het lang niet zo’n aardig plaatje. Maar al die bakken met planten maken het veel gezelliger. Zou fijn zijn als er nog meer groen in de steden gezet wordt.
Nog even en dan is het weer tijd om ook bij mij de bloembakken weer te vullen!
Handig is het wel, zo’n krat voor op je fiets. Maar vrolijk? Nou…nee, niet echt!
Ze had natuurlijk een roze, rode of gele krat kunnen nemen, maar dat is dan weer zo opzichtig. Ze ging voor een klein, pittig accentje. Geen schaterlach, geen dijenkletser, maar een glimlachje. Zo vrolijkt een sombere dag toch een beetje op, nietwaar?
 |
Ergens in mei kreeg ik van Bettie een zakje lathyrus-zaad. Ik zaaide het meteen, spande draden om de ranken naar boven te leiden en keek de plantjes bijna uit de pot. Al na drie dagen kwam er wat boven en ik verheugde me op een waterval van kleurige bloemen. Maar dit jaar zit het niet mee met het groen in mijn potten. Alles kwart een beetje, ondanks dat ik toch echt water en mest geef. De hoop op bloemen bij de lathyrus had ik al bijna opgegeven, maar nu staat er dan toch één bloem te bloeien. Lang gewacht, stil gezwegen, ….. 😉 😉 😉 |
 |
In Rotterdam worden de overhemden verkocht met de mouwen al opgestroopt, dat is bekend. In mijn stad zeggen ze “niet lullen, maar poetsen”. Geen flauwe verhalen dus, maar meteen tot de kern van de zaak en aan de slag. En gisteren zag ik, nota bene voor het nieuwe Museum Rotterdam, een echt “Rotterdamse” plantenbak. Want hier staan geen leuke blommen, maar nuttige gewassen. Snijbiet, venkel, kruiden en uien. Je hoeft ze alleen maar te plukken en je kunt je avondmaal koken. Ik heb het niet geprobeerd hoor. Ik denk toch dat zo niet bedoeld zal zijn. Maar ik vond het wel een leuke bak! |
Nee, dit wordt geen verhaal over natte druppels op mijn hoofd en in mijn nek. Dit gaat over een soort regen waar ik heel erg van hou. De prachtige bloemen van de gouden-, blauwe en witte regen. De blauwe is dit jaar in mijn eigen tuin duidelijk aanwezig. Maar ja, baas boven baas is er altijd. Al is er geen sprake van concurrentie, want met de tuiniers van het Arboretum Trompenburg in Rotterdam kun je je niet meten. Die gun ik dan ook van harte de eer voor deze prachtige bloemenweelde.
 |
In 1957 (ik was toen net 9 jaar) trouwde mijn zus, op een sombere en koude decemberdag. Haar bruidsboeket bestond uit een enorme bos Lelietjes der dalen. En natuurlijk plantte ze die bloemen ook in haar tuin. Toen wij een huis met een tuin hadden, kwam een deel van de Lelietjes weer in mijn tuin terecht. Na een wat matige start, groeiden en groeiden ze en tieren ze nu soms iets té welig. Maar ze brengen ook zoveel herinneringen met zich mee, dat ik ze maar met moeite weg kan halen. Dit jaar bloeien ze uitbundig en dat doet me heel veel plezier! |
 |
Lang, zeer lang geleden kocht ik dit vest. Ik was er weg van en stapte met gemak over de prijs, die toen nog in guldens was. Natuurlijk droeg ik het veel. Totdat het een beetje “old fashioned” was. Zo’n duidelijk bloemenpatroon, beetje folkore, nee dat paste niet meer in het modebeeld. Tot vorige week, toen in de damesbladen het ineens weer folklore voor en na was. Ik griste het uit de kast en draag het nu weer met plezier. Tot de volgende “look”. |
| In dit geval lijkt “Jungle in de stad” een betere kop. Want bijna het hele raam werd overwoekerd door een prachtige vijgenboom. Met daarin dikke vijgen, die bijna rijp waren en geplukt konden worden.
Dat verwacht je toch niet, zo midden in Amsterdam, dicht bij de Jodenbreestraat. Maar ja, een vijg gedijt het best in arme grond, waar ie moet wringen om te groeien. |
 |