Dan kom je doodmoe thuis van je werk en moet je eigenlijk nog wel wat bewegen. Want onderdoen voor de joggende, sportende of wandelende vriendinnen is geen optie. Maar de bank lokt, er staat al thee en in de trommel zitten nog een paar van die heerlijke koekjes… Wat doe je dan?
Nou je sjoemelt een beetje, voor deze éne keer. Niemand die het weet, dus niemand die het deert 😉 😉
Dit leuke blad viel zo maar in mijn brievenbus. Het is uitgegeven, voorlopig als pilot project, door Saskia van der Valk, de gymjuf.
Nu door de Corona-crisis alle gymlessen voorlopig niet gegeven mogen worden, heeft ze andere bronnen aangeboord.
Al een tijdje is ze ’s avonds te vinden op Facebook, waar ze live lessen geeft. Ook geeft ze alternatieve gymlessen in de open lucht.
En nu dan dit tijdschrift.
Leuk vormgegeven, met gezellige maar ook nuttige oefeningen. Helemaal in de stijl van Saskia.
Na mijn hartoperatie moest ik natuurlijk opknappen en revalideren. Dat lukte me gelukkig vrij goed, al waren de eerste dagen behoorlijk confronterend. Want als je geen pannetje aardappelen meer op kunt tillen en 500 meter lopen een hele afstand is, dan is je conditie gewoon beneden alle peil. En dat is echt niet lekker.
 |
Maar inmiddels voel ik me weer bijna geheel de oude. En dat allemaal onder andere dankzij het revalidatieprogramma van Capri. Waar ik overigens in het begin met gepaste tegenzin naar toe ging. Maar ja, de cardioloog raadde het me ten sterkste aan en wat doe je dan? Ik ben helemaal geen sporttype en heb zelfs een hekel aan allerlei vormen van sport. Maar de oefeningen die we in de sportzaal deden, waren beslist heel leuk, goed te doen en -en dat is tenslotte het belangrijkst- het hielp! En zo kan ik het huishouden weer redelijk doen en is koken geen probleem meer, want ik kan de pannen weer optillen. Wandelen doe ik zeer regelmatig en die wandelingen worden ook steeds langer. Ook het dragen van de boodschappen lukt me, al helpt Leo me wel met de heel erg zware dingen. |
Mijn stappenteller houdt bij hoeveel stappen ik dagelijks zet en regelmatig doe ik een aantal oefeningen, zoals ik die op de revalidatie geleerd heb. Dus sta ik voor de spiegel te huppelen en te zwaaien, met een bal of gewichtjes. De Dyna-bands die ik al langer heb, komen nu ook vaker uit de kast, zodat ik mijn arm- en beenspieren eens goed kan laten werken en ze steeds sterker worden.
Dus… er hoeven geen records gebroken te worden, maar je bent nooit te oud om te leren en te bewegen.
 |
Bewegen is goed voor een mens en na de operatie was dat dan ook doel numero 1. Weer gewoon kunnen bewegen. Lopen, eerst heel korte stukjes. Een blokje om leek al een hele lange weg. Maar gaandeweg loop ik al weer best behoorlijke stukken. Als het weer tenminste meewerkt! En dat deed het vorige week. |
Tijd dus om ’s morgens eens een lekker stukje te wandelen. Gelukkig wonen we dicht bij de Rotte en dat was ook ons doel, met verderop de kinderboerderij “De blijde wei”. En dan merk je meteen dat het gelukkig steeds beter met me gaat. Want was ik eerst nog vooral bezig met “lopen”, dit keer had ik ook al wat meer belangstelling voor de omgeving. Zag ik dat het groen overal begint uit te lopen en genoot ik weer van dat heerlijke uitzicht over de Rotte. Het was een wandeling van ruim een half uurtje, dus nog geen lange afstand. Maar stevig doorstappen deden Leo en ik wel. En dat dat lukt, daar ben ik heel erg blij mee!
In de krant las ik een berichtje over dikke mensen in Amerika. Die zijn daar geen uitzondering. En dik is dan ook soms heel dik. En ja, dat is niet zo gezond. En ongezond betekent dat je vaak medische zorg nodig hebt.
 |
Een slimmerd bedacht dat als mensen gezonder zouden gaan leven en meer zouden bewegen, ze minder zouden kosten. Maar hoe meet je dat? In deze wereld vol digitale gadgets bedacht men dat je ze stappentellers zou kunnen geven. Dan kun je controleren hoe veel ze bewogen. |
| Maar….. dikke mensen zijn ook slim. Die liepen niet elke dag 10.000 stappen, maar deden de stappenteller aan de halsband van hun hond. Hond blij, want hij mag effe flink ravotten, terwijl baasje met een ijsje op een bankje zit. En heb je geen hond, dan doe die stappenteller aan de kop van een boormachine. Even laten lopen en hup, je stappen zijn voor vandaag weer geteld. Kun je dus rustig met de auto naar de fastfoodzaak. Of je loopt (!!!) naar de voorraadkast en pakt een baal chips. Slim hè? 😉 😉 😉 |
 |
Ik zit net boven een blogje te schrijven. Dan komt er een Whatsapp van een vriendin. Appen vind ik lastig, dus schrijf ik dat ik haar zal bellen. Ik ren de trap af, pak de “gewone” telefoon om haar thuis te bellen. Geen gehoor. Ik loop naar boven om mijn mobieltje te pakken en krijg een berichtje…. ze zit in de trein.Ik bel en hoor dat de afspraak die we hadden, niet door kan gaan. Ik loop al bellend naar beneden om in de agenda te kijken wanneer we weer wel kunnen. We praten nog wat. Na 10 minuten ga ik weer naar boven. |
Hè, nou vergeet ik mijn bril.
Trap weer af. Oh, de was is klaar. Even in de droger doen. Daar zit ook iets bij dat niet in de droger kan. Dat moet boven worden opgehangen. Ik neem de trap. Nou, meteen verder met dat blog.
O jee, mijn bril ligt nog beneden. Trap af, trap op. Hè,hè, lekker even verder schrijven.
De bel gaat, dus weer die trap af. Nee, niks bijzonders, een Jehova-getuige die ik snel afpoeier. Trap weer op.
En zo beweeg ik, zonder naar de sportschool te gaan …
Bewegen is goed, zeker als je gewicht een beetje te hoog is. Dus klom ik gisteren maar weer eens op de fiets om naar de supermarkt te gaan. Niet rechtstreeks, maar met een ommetje. En op de terugweg, met op de bagagedrager een tas met bloemkool, sla en mager beleg, ook met een ommetje weer terug.
Maar ja, toen ik op een bepaald moment de bocht naar rechts wilde nemen, kwam van de andere kant een klein autootje aan. De bestuurster had alleen oog voor het verkeer van rechts, dus nam ze de bocht lekker krap. Mij, de fietser van links, zag ze compleet over het hoofd. Ik kwam shocking klem te zitten tussen haar zijspiegel en de stoeprand en zag geen andere uitweg dan me domweg te laten vallen. Boem, daar lag ik op de straat, met de fiets over mij heen.
Wat ik toen geroepen heb, zal ik maar niet herhalen. Not at all ladylike.
Ach, eigenlijk mankeerde ikzelf niet veel, een beurse plek op mijn knie, misschien later wat spierpijn. De fiets heeft meer geleden en moet nu naar de fietsenmaker.
Maar zoals elk nadeel se voordeel hep…..Nu weet ik tenminste dat het op een dikker achterwerk beter valt dan op een klein kontje. En dat mijn botten nog steeds in prima conditie zijn.Geluk bij een ongeluk!