Voetstuk

Bron: Google / Wikipedia

Hoe hoger iemand op de maatschappelijke ladder klimt, hoe dieper hij kan vallen.

Ik ben nooit zo’n fan geweest van DWDD, heb weer wel met plezier naar Chansons! gekeken.

Alle loftuitingen over Matthijs van Nieuwkerk vond ik bij tijd en wijle nogal overtrokken. Hij kan goed presenteren en jarenlang zo’n programma dagelijks op de buis brengen, is absoluut een prestatie.

Maar nu vallen allerlei mensen over hem heen, vertellen ze hun ervaringen van jaren her. De afgod is van zijn voetstuk gevallen.

Werd hij eerst jarenlang bewierookt en met goud en glitter omhangen, geprezen alsof nooit meer iemand zijn status in medialand zou kunnen weerstreven, nu ineens is hij geduikeld en wordt hij becommentarieerd door “vrienden” die men zijn ergste vijand niet toe zou wensen.

Tja, als u niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook maar bij een ander niet….

Carrière

Ineens viel mijn oog op dit gebouw. De balletschool van Staluse Pera, wereldberoemd in heel Rotterdam. Daar ging je heen als je “echt” balletles wilde hebben.

En dat wilde ik wel. Tenminste, toen ik zo’n jaar of tien was. Balletles leek me niet alleen leuk, maar was ook goed voor mijn houding, volgens de orthopeed. Dus ja, balletles en dan meteen ook helemaal goed. Niks gehuppel in het buurthuis of in de studio van een mindere status. Ik wilde naar Staluse Pera!

Tja, dat mocht ik dan wel willen, dat gebeurde natuurlijk niet. De lessen waren duur en zo’n bevlieging zou weleens van heel korte duur kunnen zijn, schatte mijn moeder in. Balletles, dat wel. Maar eerst maar eens kijken hoe of het bevalt, dus zal ik je dan inschrijven? Bij het Wester Volkshuis kun je het proberen. Lekker dicht in de buurt, je kunt er zo naar toe. Je hoeft er zelfs niet voor over te steken.

Och, misschien had ik niet zo stijfkoppig moeten zijn. Want waarschijnlijk had mijn moeder gelijk. Was het maar voor een tijdje en zou ik daarna met geen stok meer naar balletles te sturen zijn. Maar nee, nuffig haalde ik mijn neus op voor zulke lessen. Het was alles of niets…, dus alleen bij Staluse Pera!

Maar ja, misschien had ik wel uitzonderlijk talent. Had de wereld aan mijn spitzen gelegen, had ik bloemen en roem vergaard. En was ik waarschijnlijk aanzienlijk slanker gebleven. Welke stralende carrière is aan mijn neus voorbijgegaan?

Ach… even wegdromen, dat kan toch geen kwaad. Zo veel spijt heb ik er achteraf toch niet van gehad 😉 😉 😉

Beroemd

Of je werkelijk gelukkig wordt van beroemd zijn, daar twijfel ik wel een beetje aan. Ik hoef niet zo nodig met mijn hoofd op de TV of BN’er worden. Elke dag die stress, die aandacht… Maar een kwartiertje, om eventjes te proeven, ach waarom ook niet?

famous

Bewaren

Bewaren

Eeuwigheid

“Iedereen heeft recht op 15 minuten roem”. Was het Andy Warhol die dat beweerde? Niet iedereen krijgt dat. Meestal vervliegt ons werk in de anonieme eeuwigheid.

Maar niet hier, op de boekenmarkt van Deventer. Daar lagen stapels oude brieven, rekeningen.

 

Je kon ze kopen. Waarvoor? Om ze ergens in te gebruiken? Om de mooie krullen in de logo’s te bewonderen? Omdat je van oude rekeningen houdt? Misschien. Maar ik fotografeerde dit omdat ik het werk van een anonieme typiste uit 1929 wilde laten zien. Zodat ze, zij het ongeweten, toch heel even “beroemd” kan zijn!

Beroemd

  In de wijk waar ik woon zijn een heleboel straten en wegen vernoemd naar Nobelprijswinnaars. Het leek me wel leuk om deze vroeger toch heel beroemde mensen weer eens voor het voetlicht te brengen.

De vrouw die hier in de lens kijkt, was niet alleen schrijfster, maar ook een voorvechtster voor vrouwengelijkheid en emancipatie. Zij zag en beschreef hoe vrouwen in het China van begin vorige eeuw werden gebruikt, vernederd en heel, heel hard moesten werken.
Ik heb een aantal van haar boeken gelezen en één scène is me altijd bijgebleven: Hoe een boerenvrouw op het land haar kind alleen baarde, de navelstreng doorsneed met een stuk riet en meteen weer aan het werk ging.

Zouden haar boeken nog worden gelezen?

Beroemd

 

In de wijk waar ik woon zijn een heleboel straten en wegen vernoemd naar Nobelprijswinnaars. Het leek me wel leuk om deze vroeger toch heel beroemde mensen weer eens voor het voetlicht te brengen.

Ook deze man won een Nobelprijs, die voor Natuurkunde in 1953.
Hij ontwikkelde de faseconstrastmicroscoop, waardoor ook het binnenste van cellen bekeken kon worden.
Toch denk ik dat bij velen van ons zijn naam geen belletje doet rinkelen. En dat terwijl hij een Nederlander was.
Maar ja, roem is vergankelijk…
 

.

Beroemd

Weer zo’n bekend gezicht, maar ja wie is het nou ook alweer?
Deze man heeft vele boeken op zijn naam staan, waarvan er ook enkele verfilmd zijn. Hij won in 1954 de Nobelprijs voor literatuur.
Ik meen dat ik heel lang geleden eens iets van hem gelezen heb, maar het maakte mij vooral depressief. Wellicht was ik er toen te jong voor?
Maar ja, de man zelf was op het laatst ook geen vrolijk type. Hij schoot zich zelf dood, met zijn favoriete geweer, dat wel. Wie was hij?
 

 

Beroemd

Beroemd zijn. Het lijkt het doel waarnaar heel veel Nederlanders streven. Roem, al is het maar voor een paar minuten.
Maar waarom. Roem is erg vergankelijk. Vorige week wisten de deelnemers aan Twee voor Twaalf niet wie Ko van Dijk was.

En wie is deze man dan? Hij werd wereldberoemd, won de Nobelprijs, er werd hier een straat naar hem vernoemd. Maar wie kent hem nu nog?

Wie het is? Kijk hier voor meer.

<table border=”0″ cellspacing=”0″ cellpadding=”4″ width=”100%” bordercolor=”#000000″><col width=”120*”></col> <col width=”136*”></col>

<tbody>

<tr>

<td width=”65%” height=”206″ valign=”TOP”></td>

<td width=”35%” height=”206″ valign=”TOP”></td>

<p align=”LEFT“></p>

</td>

</tr>

</tbody></table>