Beeld

Daar staat ze dan op het Rotterdamse stationsplein, de vrouw waar zoveel over te doen is geweest. Waarom eigenlijk?

Het is een forse dame, eigentijds gekleed. Maar dat zal in de loop der tijd wel ouderwets worden. Ze kijkt de stad in alsof ze nog niet weet wat ze van Rotterdam zal gaan zien.

Ze heeft haar handen in de zakken, haar sneakers zijn duidelijk van een bekend merk. Een vrouw waarvan er zo veel dagelijks door de stad lopen.

Alle stennis om dat beeld begrijp ik niet. Ik vind het niet bijzonder mooi, maar beslist ook niet lelijk. Wat mij betreft heeft ze een prima plekje gekregen.

In ieder geval is het een beter beeld dan Kabouter Butplug, dat op het Eendrachtsplein staat. Dat vind ik echt nergens op slaan.

Fotootje

Door heel Rees staan beelden van mensen in gewone dagelijkse omstandigheden. Soms vallen ze zo weinig op, dat je bijna een gesprek met zo’n stenen iemand aan gaat. Deze groep viel me ook niet op als beeldengroep. Uit de verte leek het net echt. Ik stond dan ook even stil om de man te laten fotograferen. Toen pas viel het kwartje!
Reden om die groep dan meteen ook op de foto te zetten, mét fotograaf. Het beeld moet tenslotte compleet zijn.
Fotootje

Brussel

Wie Brussel zegt, zegt “Manneken Pies”. Maar dat manneke heeft ook een vrouwtje, wist je dat? Iets verderop staat dit beeldje, van een gehurkte plassende vrouw, die hoe kan het anders “Vrouwke Pies” genoemd wordt.

Maar waarom zij achter tralies zitten moet, is mij een raadsel.

 

Witte raaf

Bij het station van Twello staat dit beeld. Volgens het commentaar zou het gaan om Akka van Kebnenaise, de gans met op zijn rug Nils Holgerson. Selma Lagerlöf beschreef hun vele avonturen, die ook verfilmd zijn. Ik herinner me een prachtige serie op TV, waar ik graag met de jongens naar keek.
Ik ben niet zo goed in het herkennen van vogels, maar dit lijkt me toch geen gans. Eerder een witte raaf. Maar goed, dat is ook bijzonder, toch?

Beelden

Al eerder schreef ik over de kunstwerken die Frank Meisler maakte in Berlijn, Wenen en Hoek van Holland.
Heel herkenbare beelden van kinderne, die door hun ouders werden weggezonden, zodat ze niet ten prooi zouden vallen aan de gruwelen van het Nazi-regime. Het betekende meestal een afscheid voor altijd, want de ouderen gingen ook op transport. Maar dan richting dood zoals later bleek.De kinderen werden opgevangen in Groot Brittannië. Daarom staat er ook in Londen een beeldengroep, bij het Liverpool Street Station, waar de meeste kinderen aankwamen.

En vanzelfsprekend wilde ik ook deze groep zien, toen ik in Londen was.

 

Beeldjes

Deze twee liefjes stonden in een vitrine in Lucca. We maakten een wandeling over de stadsmuur en keken ook even binnen bij de tentoonstelling over de beelden die vanuit Lucca de wereld over gingen. Als we het Italiaans goed begrepen hebben, brachten kunstenaars uit Lucca hun beeldjes overal in Europa aan de man. Ze zouden ook de akers van de beroemde Hummelbeeldjes hebben  geïnspireerd.

Wij vonden ze gewoon al heel erg leuk!

Gedicht

Dit gedicht was gedrukt op het tafellaken bij het Dichtersontbijt in Deventer, enkele weken geleden.

NIEUWE PROCEDURE
Om in deze vriendenkring
opgenomen te worden
hoef je geen formulieren
in te vullen, zoals:
“Kijkt u scheel?
Ruist uw hart?
Is uw huid
oranje, groen
of allebei – in dat geval
in welk patroon?
Nee, wij vragen heel gewoon:
“Mag ik even?
En zelfs als u het niet wilt
sluiten wij u in ons hartAnneke Buys

Anneke Buys schrijft niet alleen gedichten, maar maakt ook beelden. Zie ook haar website: http://annekebuys.nl

 

Beelden

Vorige week liet ik een beeldengroep zien uit Berlijn. Het beeld van dit wachtende jongetje  staat in Wenen, op het Westbahnhof en het is van dezelfde beeldhouwer, Frank Meisler.
Eigenlijk vormen de beelden in Londen, Hoek van Holland, Berlijn, Wenen en Dantzig een (soort) stripverhaal. Het verhaal van kinderen die door wanhopige ouders werden afgegeven, in de hoop dat ze in Engeland of elders een normaal bestaan konden opbouwen. De ouders voorvoelden misschien dat ze niet meer terug zouden keren, wilden hun kinderen tegen de onzekerheid en de mogelijke verschrikkingen behoeden.  Wat een moed om je kind af te staan, wat een verdriet, wat een pijn…… Wat een onmogelijke keuze……