Bron: Google foto’s / AD
109 jaar werd mevrouw Pennarts. Het is een leeftijd die niet iedereen gegeven is. Misschien ook wel een leeftijd die niet iedereen wil bereiken…?
Want hoe moet het zijn als je zo oud bent? Misschien wel net eender als nu. Je slaapt en wordt wakker, je weet dat er weer een nieuwe dag aangebroken is. En je gaat aan de slag. Dag na dag, week na week. En voor je het weet is het alweer oud-en-nieuw. En wordt het voorjaar, zomer, najaar en hup, daar zit je opnieuw aan de oliebollen.
Het lijkt me wel prettig om gezond oud te worden. Een beetje krikkemikkig, met zo nu en dan PHPD (pijntje hier, pijntje daar), dat is niet zo erg.
Maar wel met plezier in het leven. Met humor en liefde, met een open blik en op jouw eigen wijze (of eigenwijze) manier.
Tja, dat wat we willen, daar vraagt niemand naar. Dat wat we krijgen, daarmee moet je het doen. Het heeft geen zin er over te tobben.
Mevrouw Pennarts vond dat je gewoon moet blijven lachen en je eigenlijk niks aantrekken van wat anderen er van vinden. Die raad moeten we maar ter harte nemen.
