Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week weer eens iets heel anders. Een groot orkest, een kleurrijk gezelschap en (bijna) klassieke muziek van Cole Porter. Een stukje uit Kiss me Kate uit de BBC Proms: We open in Venice.
Vorige week gingen we in de stromende regen naar de bioscoop. Op Facebook had ik een trailer van Ama Gloria gezien en die film wilde ik beslist gaan kijken.
Het is het verhaal van Cléo die al heel vroeg haar moeder verliest. Het wordt niet duidelijk wanneer, maar Cléo is nog maar drie. Haar vader kan niet altijd bij haar zijn, dat staat zijn werk niet toe. Maar er is Gloria, een Kaapverdische oppas. Zij zorgt dag en nacht voor Cléo. Ze wast en verzorgt haar en gaat mee naar de opticien. Gloria brengt haar de eerste dag naar de peuterschool, geeft haar eten, speelt met haar. Kortom, Gloria is een substituut moeder. En Cléo is dol op haar.
Dan krijgt Gloria bericht uit haar thuisland. Haar moeder is gestorven en ze moet terug. Cléo is in tranen en bijna niet te troosten.
Er is één lichtpuntje, in de vakantie mag ze naar Gloria toe. Het heeft nog wat voeten in de aarde, maar toch….
Louise Mauroy-Panzani speelt de kleine Cléo, Ilça Moreno Zego is Gloria. Een prachtige film van Marie Amachoukeli, die me tot tranen toe ontroerde.
Het zal je maar gebeuren, 42 jaar, moeder van drie kinderen en dan….. Dan blijkt je kanker te hebben. Het kan iedereen overkomen, maar als Prinses van Wales ben je overgeleverd aan de grillen van het publiek.
Die van alles vinden, achter alles iets zoeken…., de meest waanzinnige geruchten verspreiden.
Aan professionele hulp zal het haar niet ontbreken. Ze hoeft zich niet te bekommeren of er wel een oppas is, wie er eten koken zal of alle rekeningen voldaan kunnen worden. Ook al zal ze het soms wel zonder de hulp van haar man moeten stellen. Die heeft een koninkrijk dat om aandacht vraagt.
Net als iedereen moet Kate alleen het hele proces doorlopen. De angsten, de pijn, de ontreddering, de twijfels…
Laat haar toch, ze heeft rust nodig, ruimte om tot haar zelf te komen. Ze mag dan Prinses zijn, ze is bovenal gewoon een mens.
Een biografie, geschreven door Jessica van Geel over Truus Schröder-Schräder, de assistente en de geliefde van Gerrit Rietveld.
Een voor die tijd zeer ongewone relatie, want bij hun eerste ontmoeting was Truus al getrouwd. Gerrit Rietveld en zijn vader kwamen een meubel brengen, dat Truus beslist niet mooi vond. Haar man echter wel.
Gerrit las zag haar afkeer en zij zag hetzelfde in zijn ogen. Het begin van een relatie die tot het einde van hun leven zou duren. Ondanks het feit dat Rietveld ook trouwde en zes kinderen kreeg.
Het is het verhaal van mensen die elkaar aanvoelen, aanvullen, samen een onlosmakelijk geheel vormen.
Maar ook zien we lezen hoe de relatie zijn invloed had op het leven van Rietsvelds vrouw en zijn kinderen. Hoe de buitenwereld deed of ze van niks wisten, terwijl het toch een publiek geheim moet zijn geweest.
En natuurlijk hoe Rietveld en Truus samenwerkten, hun ideeën verdedigden en hoe langzaam aan in de kunstwereld werd gezien en geaccepteerd hoe ver vooruit hun ideeën waren.
Het boek is vooral eerbetoon vooral aan Truus, die altijd wat op de achtergrond was. In het begin omdat de wereld nog niet rijp was voor werkende vrouwen, maar ook omdat het in haar karakter lag. Rietveld werd allengs de veel geroemde architect, zij bleef de assistente van…
Interessant om te lezen, zo nu en dan wat namen na te zoeken. Voor degene die houden van bijzondere gebouwen en binnenhuisarchitectuur. En ook een reden om (weer) eens het Rietveld-Schröderhuis in Utrecht te bezoeken.
Alles is aan verandering onderhevig en daar is ook niks mis mee. Ook onze taal verandert.
Was het vroeger chique om vooral alles te verfransen, tegenwoordig viert de Engelse taal hoogtij. Kijk maar om je heen. Overal zie je borden, affiches en uitingen in het Engels.
Of dat overal grammaticaal zuiver is, dat weet ik nog niet zo net.
Natuurlijk zijn er situaties waarin het handiger is als iedereen dezelfde taal hanteert. Dan wordt de communicatie iets duidelijker. Het is niet raar dat in het vlieg- of scheepvaartverkeer over het algemeen Engels wordt gebruikt.
Maar waarom er hier nou uitsluitend Engels wordt gebruikt, dat snap ik niet. In het Nederlands was het toch ook goed te verwoorden?
Dit boek (Dagboek van een boek verkoper door Shaun Bythell) is een beetje buitenbeentje in boekenland. Geen verhaal, geen roman, geen kop en geen staart.
Een dagboek van een handelaar in tweedehands boeken. Gewoon dagelijks leven, met ups en downs. Met vreemde mensen, vreemde vragen en toch alledaags.
Het is iets waar je van moet houden. Door de dagelijkse, tamelijk droge opsomming van wat er gedaan wordt, krijg je een beetje inzicht in het leven van Shaun Bythell, de wat ongewone relatie met zijn hulpje Nikkie, zijn vriendin Anna en het leven in het stadje Wigtown.
Realiteit die soms fictie lijkt, soms vol humor, soms tragikomisch. Maar wel leuk om te lezen, vond ik.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag een lied van mijn idool van vroeger. Ik kende dit nummer niet, maar het is prachtig. Geniet mee met dit prachtige optreden van Rob de Nijs in Wieringerwaard.
Vanavond is het weer zover. Dan moet de klok verzet worden.
Elk jaar is dat weer een crime. Want er is zoveel dat een soort van klok- of tijdsaanduiding heeft in ons huishouden. En je kunt natuurlijk beslissen dat de oven en magnetron gewoon de wintertijd blijven aanwijzen, maar ik vind dat toch een beetje vervelend. En ik vergis me dan ook gauw.
Zal toch ook nog wel een tijdje last hebben van het tijdsverschil. Een soort van jetlag.
Maar goed, morgenochtend is het dan weer even een werkje, waarbij we heerlijk kunnen mopperen…. 😉
In de Ommoordse bieb hield het Gilde een lezing over oud Rotterdam. Echt oud, want de beelden die voorbij kwamen hadden weinigen van de mensen daar met eigen ogen gezien.
Uiteraard kwam het grote bombardement aan de orde, waarbij de hele binnenstad in één klap verdwenen was. Maar door de plek van toen te plaatsen in de stad van nu werd veel duidelijk.
Eén van de gebouwen die we zagen, was het Coolsingelziekenhuis. Het was een zeer bekende plek en veel inwoners moeten er wel eens een tijdje verbleven hebben.
De gids vertelde dat het gebouw destijds gebouwd was met allerlei (toen) moderne snufjes, onder andere had het een hijskamertje. Ja, dat heette toen zo, maar nu noemen we het een lift.
Nederlanders zijn dus al langer met de verengelsing van de taal besmet. Want in Duitsland zegt men nog altijd Aufzug, in Frankrijk heet zoiets een ascenseur en ook in Italië zegt men ascensor, net als in Spanje.
Wat hebben wij Nederlanders toch met al die vreemde woorden en begrippen? Misschien klinkt “hijskamertje” nu wel een beetje onbeholpen, maar iedereen wist meteen wat het was.
Laatst zagen we Westside Story weer op tv voorbij komen. De legendarische scène met Rita Moreno, zingend en dansend in “America”
En gek is dat, je kunt je bijna niet voorstellen dat die mensen -net als wij- ouder zijn geworden.
We vroegen ons af hoe ze er nu uit zouden zien. Dat Nathalie Wood was overleden, wisten we wel. Maar dat Ria Moreno er op haar 92e zo uitziet…
En de mannen? George Chakiris vind ik nog steeds een mooie man en Richard Beymer, de jongste, mag er ook nog zijn.
