Altijd mooi

Afgelopen donderdag weer lekker gewandeld en natuurlijk bijgekletst.

Even leek het nog niet door te gaan, want een paar Ganzen had blijkbaar geen zin om te wachten en waren al vooruit gegaan.

Het bleek een misverstand of een te snel lopend horloge, wie zal het zeggen.

Maar eenmaal aan de koffie was het weer als vanouds.

Lekker gelopen langs de Rotte en dat levert elk seizoen mooie beelden op.

Ik blijf genieten van die stukje rivier, waar met een stralend blauwe lucht alles er zo vrolijk uitziet.

Huilen

Bron: Google afbeeldingen / Quest junior

Het is niet druk in de metro. Voor ons zitten twee meisjes, zo te zien schoolvriendinnen. Natuurlijk hebben ze een telefoon in hun handen. Ze bekijken de berichten bij elkaar, wisselen filmpjes uit en kletsen ondertussen honderd uit.

Plotseling glipt een telefoon uit de hand en valt op de grond. “O jee, als tie nou maar niet kapot is” zegt het meisje met het rode haar. “Oh nee, dat kan niet hoor!” Gelukkig blijkt alles nog goed te werken en gaat het gesprek moeiteloos verder.

Toch heeft het voorval wel indruk gemaakt, merk ik wat later. Want dan zegt de roodharige “Ik zou niet weten wat ik moest doen als m’n telefoon kapot zou zijn. Als ik er aan denk, kan ik huilen”. Ze zucht en kijkt haar vriendin aan.

Die knikt en antwoordt: “Hoe zouden ze vroeger toch geleefd hebben. Geen telefoon, wat moet je dan toch de hele dag doen?

Hoopvol

Deze muurschildering zag ik in Rotterdam Delfshaven. Het leek me een mooi en hoopvol begin van dit nieuwe jaar.

Een jaar waarin er weer nieuwe, nog vrijwel lege agenda’s voor me liggen. Opnieuw 365 dagen plus 1 schrikkeldag om in te vullen. Met nieuwe afspraken, leuke reisjes, gezellige ontmoetingen en nog veel meer. Ongetwijfeld ook met uren, dagen, weken die niet leuk of ronduit vervelend zijn.

Ja, agenda’s in het meervoud. Want kon ik vroeger alles gewoon in mijn koppie opslaan, tegenwoordig moet ik het noteren. In mijn telefoon, digitaal natuurlijk (en dan niet vergeten het op te slaan). Maar ook in een gewone ouderwetse papieren agenda, die als back-up dienst doet. In te zien voor ons allebei, met notities over van alles en nog wat. Van het legen van de kliko tot aan afspraken met tandarts of dokter, verjaardagen en zo.

Maar er ligt ook nog een agenda naast mijn laptop. Dat is de agenda die aan het eind van het jaar hopelijk vol staat met onderwerpen waar ik elke dag weer over wil en kan schrijven.

Mooi gedacht

Bron: Facebook / BrightVibes NL

Is het een kunstwerk van een (mij) onbekende kunstenaar?

Of is het een hartenkreet die spontaan opkwam?

In ieder geval een mooie gedachte, op een mooie plek, goed uitgelijnd en heel fraai geschreven.

Maar vooral de gedachte is mooi.

Laten we dit jaar hiermee eindigen en wat liever voor elkaar zijn.

Want kleine gebaren hebben grote impact.

Bakken

Met Kerstmis heb ik me compleet uitgeleefd met het bakken van koekjes.

Ik bak graag, maar toch komt het daar niet zo vaak meer van. Wat moeten we met ons tweetjes met een hele plaat vol koek of een taart? Niet dat we het niet lusten, maar alle calorieën tellen. Maar met kerst kon ik aan de slag. En kijk, dit was het resultaat.

Eerder had ik al twee Dresdner stollen gebakken, die keurig ingepakt in de berging stonden. Maar in alle drukte vergat ik daar een foto van te maken. En de restanten fotograferen, dat vind ik niks. Maar lekker dat het was!

Natuurlijk hebben Leo en ik al dat lekkers niet samen opgegeten. Het grootste deel hebben we weggegeven als kerstcadeau. En dat viel in de smaak!

Maandag met muziek

Ook op deze 1e Kerstdag start ik de week met muziek.

En wat past er beter bij deze dag dan een filmpje met zachte dieren, warme chocolade en een knappend haardvuur, ook al is het allemaal fantasie. Ingrid Michaelson en Zooey Deschanel met “Merry Christmas, happy New Year”.

En natuurlijk wens ik alle lezers van mijn blog, maar eigenlijk iedereen op deze wereld, heel gezellige, warme en vooral vredige Kerstdagen.

Als de clip niet start, dit is de link

Licht

Het is niet verwonderlijk dat we in deze donkere dagen voor Kerst wat licht in onze duisternis willen hebben.

In ons huis dit jaar niet al te veel kerstversieringen. Eigenlijk vrij sober. Alleen wat engeltjes en beeldjes op de kast, een klein bloemstuk van rode tulpen op tafel en een krans met lichtjes aan de voordeur.

Maar er is wel degelijk kerstsfeer, want ik ben al weken aan het denken en voorbereiden van allerlei baksels.

Er is dus niet alleen dat extra licht, maar ook het huis geurt heerlijk. En in de koelkast liggen allerlei soorten deeg te wachten op verdere verwerking.

Ik ga dus maar gauw verder met kneden, vullen en bakken.

Ballet

Voor mijn 75e verjaardag kreeg ik van Leo een heel bijzonder cadeau: een kaartje voor een balletuitvoering. En wat voor een ballet, het grootste zwanenmeer ter wereld. Ik was superblij, want ik ging niet alleen, Leo ging mee.

Ik dacht niet dat Leo het erg interessant zou vinden, dus had ik het helemaal niet gek gevonden als hij halverwege een beetje ingedommeld was. Maar nee, de hele voorstelling heeft hij aandachtig gekeken. Het was dan ook heel mooi, grootst en betoverend.

Ik zag dat er weer een balletvoorstelling in Luxor zou zijn. En gelukkig, er waren nog net twee mooie plaatsen vrij. Dus gingen we afgelopen maandag naar de Notenkraker.

En weer werden we betoverd door het verhaal en de prachtige balletuitvoering.

Er wordt geen woord gesproken, maar toch zie je het hele verhaal voor je ogen uitrollen. Hoe het feest begint op Kerstavond, Clara die in slaap valt en droomt dat haar mooie notenkraker-pop een echte prins wordt, de Muizenkoning en zijn muizenleger en tot slot de prachtige dans van de Suikerfee.

Een heerlijke en betoverende ervaring voor jong en oud

Liefde

Niet eens een heel opvallende tekening. Een paar lijntjes, een man en een vrouw.

Ze lopen op straat. Zij draagt de viool, die is niet zo zwaar, hij sjouwt met de cello.

Maar eenmaal in de concertzaal is het omgedraaid.

Het is een cartoon van Jean-Jacques Sempé. En hij tekende daarmee voor mij de ware liefde.

Ronduit ontroerend en schattig!

Cadeautje

Ik weet dat oud-buurman Peter een trouwe lezer van mijn blog is.

Dat bleek maar weer eens toen hij enkele dagen geleden ineens weer bij ons op de stoep stond.

Onder zijn arm een doos met een puzzel van Jan van Haasteren, een mooi exemplaar uit 2007: de damclub. Die ga ik gauw eens maken, want ik heb al weer een hele tijd niet gepuzzeld.

Nu het weer kouder wordt en de avonden donker en langer zijn, is het toch een fijn tijdsverdrijf.

Dit is een niet zo grote puzzel, “maar” 500 stukjes. Ben heel benieuwd hoe lastig deze puzzel is.

En is de puzzel eenmaal klaar, dan geef ik hem weer door aan andere puzzelfanaten. Ik heb al gehoord dat er belangstelling genoeg voor is.

Nogmaals dank je wel, Peter. Als ik er mee klaar ben, laat ik hem hier natuurlijk ook nog een keertje zien.