Kijk nou eens aan, dit is het kabinet van Jan de Quay. Allemaal statige heren in een …. jacquet en hoge zijden hoed. Dat was toen gebruikelijk, denk ik. Nou, dat vind ik wel een beetje overdreven.
Later gingen de heren ministers gekleed in keurige donkere pakken, driedelig, dus met een vest. En een beschaafde stropdas. Zwart, donkerblauw of grijs. Niks frivole kleurtjes.
En moet je nu eens kijken. Tegenwoordig komt onze minister-president zondags zo aan bij het Catshuis.
En dat vind ik dan ook overdreven, maar naar de andere kant.
Hij hoeft van mij niet meer in een stijf pak, maar een beetje meer allure zou wel kunnen.
Op zoek naar nieuwe schoenen. Stevige stappers waar je zo nodig ook een wandeling op kunt maken. Maar ook wel een beetje netjes, niet van die stoere exemplaren. Ik koos in eerste instantie voor een keurig grijsachtig paar, maar die zaten gewoon niet lekker. En dat is natuurlijk ook heel belangrijk. En toen viel mijn oog op deze schoenen. Vuurrood lak, mooie veters. Beslist schoenen om een beetje mee op te vallen. Maar kon dat nou nog wel…? Een toch al middelbare dame, met die kleur aan haar voeten. Was dat geen aanfluiting. Ik paste ze en was meteen verkocht. Nog even twijfelde ik voor de spiegel, maar toen Leo ze leuk vond staan, was ik overstag. En waarom ook niet? Ik ben wel niet meer zo piep, maar voel me beslist nog jong genoeg voor zo’n kleurtje.
Zo’n breed geval, waar je niet in kunt zitten. Of zo’n korset te moeten dragen, met ingesnoerde taille door de wereld te moeten gaan. Nee, ik ben blij dat er ook heel veel vrouwen onze kleding ontwerpen.
