Hergebruik

Bron: Facebook / History defined

In de crisisjaren was er op het Amerikaanse platteland nog weinig te merken van de “American dream”. Toen heerste er armoe en hadden de mensen weinig geld te verteren.

Wie geen geld voor stof had, gebruikte de stof van de linnen meelzakken. Stevig, goed te wassen en lang te gebruiken. Dus liepen veel vrouwen en kinderen in grauwige linnen jurken of schorten.

Maar wie maakte zich toen druk over de juiste schoenen of dat je jurk of broek wel van het juiste hippe merk was? Zelfs een lapje stof op de markt was te duur of helemaal niet te krijgen.

Maar natuurlijk zijn er altijd vrouwen geweest die daar een draai aan wisten te geven. En mannen die daarop insprongen.

Waarom van de nood geen deugd gemaakt? De meelzakken werden bedrukt met leuke patronen, die er niet uitgewassen werden. Het logo werd daarentegen gedrukt met oplosbare verf.

En zo konden de creatieve vrouwen toch leuke jurkjes maken. Slim bekeken van de meelproducenten!

Quilt

Quilten kan ik zelf niet, maar ik volg wel enkele sites. En ik bewonder de vaardigheid, de kleurencombinaties en ook de nauwkeurigheid waarmee dit soort creaties gemaakt worden.

Vorige week kwam ik een nieuwe vorm (voor mij althans) tegen van quilting. Geen deken of muurtapijt werd gemaakt, maar een jas.

Shannon heeft al heel wat genaaid en gemaakt en zij is al van kinds af aan gefascineerd door de Hobbit-boeken van Tolkien. Haar grote wens was een jas”in “hobbit”kleuren te maken. Alhoewel ze natuurlijk een grote doos met restlapjes has, was dat niet voldoende voor de jas en dus besloot ze er een project van te maken.

En wie nu nieuwsgierig is naar hoe dat allemaal verder loopt, klik dan op de foto. De film duurt ongeveer 20 minuten en ik vond hem van begin tot einde absoluut boeiend.

Klik hier als de film niet starten wil.

Overtuigend nep

Bron: Google

In het NRC magazine las ik iets over “overtuigende nepheid”. Met allerlei digitale trucjes jezelf (of een ander) omtoveren zo dat je er 20 jaar jonger, vele kilo’s slanker, langer of juist korter uit ziet op een foto. Professionals konden dat met Photoshop natuurlijk al veel langer.

Ik herinner me een workshop van jaren geleden waar op een groot bioscoopbeeld een jonge vrouw stond geprojecteerd. Leuk meisje, maar een superschoonheid, nee….

Maar in een oogwenk werd zij omgevormd. Haar ogen werden lichtelijk schuin gezet, haar lippen werden voller, haar neus spitser en haar dijen slanker. Ze werd centimeters groter, vlekjes en puistjes verdwenen als sneeuw voor de zon en haar wangen werden ronder gemaakt en van een gezonde blos voorzien.

De kleur van haar haar werd opgelicht en vervormd, zodat het leek of ze in de wind stond. Tenslotte kreeg haar blouse een pittig printje en veranderde haar broek van kleur. Ik denk dat zijzelf zich niet meer zou herkennen na al dat photoshoppen.

Sindsdien bekijk ik al die glossy modellen met een andere blik. En vraag ik me af wat echt of nep is.

Hoe ging dat…

Het is heel gewoon tegenwoordig, in de trein kun je naar het toilet. Alhoewel…. er zijn nog steeds treinen zonder wc.

Voor een kort ritje geen bezwaar, maar een langere rit is een ander verhaal. Meestal probeer ik zo’n bezoek uit te stellen. Thuis is het toch veel prettiger, veel meer privacy. Tijdens onze treinreis vanuit Londen kon ik het echter niet vermijden. Nou ja, wat moet dat moet!

En dan kan ik soms zo verdwalen in mijn eigen hersenspinsels… Want ineens moest ik denken aan veel, veel vroeger. Aan de tijd van de eerste treinen. Nieuwerwetse gekkigheden, dat heeft men toen natuurlijk gedacht over die nieuwe supersnelle wagens, die wel 40 kilometer per uur konden. Waar je binnen een paar uur van Amsterdam naar Haarlem ging.

Toen zullen de vrouwen toch ook wel eens hoge nood gehad hebben. Moet je voorstellen, met al die rokken….

Dus vroeg ik me af, hoe ging dat toen?

Verboden vruchten

Bron: Google foto’s

Ken je deze reclame nog, van de lippenstiften van Cutex? Ze hadden allemaal een smaakje met het bijpassende kleurtje. Aardbeien met aardbeien-roze, kersen bij een dieprode kleur en nog veel meer.

En verdraaid, het smaakte best lekker. Reden om alle smaken uit te proberen.

Het was in de tijd dat ik nog best veel make-up gebruikte. Toen ging ik de deur niet uit zonder lippenstift en oogschaduw.

Ook mijn jurkjes pasten er prima bij. Ik herinner me er een, met grote ananassen en een wijde rok. Zal ik ook wel een petticoat onder gehad hebben.

En dan dat leuke liedje, van Ronny Tober. Ze smaakt naar kersen, sinaasappel, ananas….. Met recht sweet memories 😉 😉 😉

Toch handig…

Kijk, dit is nou eens een handige jas. Waarom? Omdat die brede zwarte lijnen aan de voorzijde er niet zo maar voor de sier er op zitten.

Nee, dat zijn superdunne en flexibele zonnecellen. Dus al lekker lopend met deze jas aan, kunnen die zonnecellen je smartphone van energie voorzien.

Ik zag deze jas op de tentoonstelling in de Kunsthal en het is een ontwerp van een Nederlandse designer.

Het was natuurlijk handig geweest als ik ook haar naam kon vermelden, maar helaas, dat ben ik vergeten.

Ik vind dit een supervoorbeeld van nieuwe techniek en iets waar we in de toekomst wel meer van zullen horen. Mooi en praktisch in één.

Al bedacht ik me -al bloggend- dat zo’n jas niet erg handig is met dit hete weer. En dat de zon niet altijd schijnt in de winter.

Nou ja, met een beetje puzzelen kunnen we daar te zijner tijd wel een oplossing voor vinden.

Mode

Ik ben dan wel geen modepop, maar van modefilmpjes kan ik geen genoeg krijgen.

Filmpjes over kleding door de geschiedenis heen, tentoonstellingen over kleding en natuurlijk modeshows zijn bij tientallen te vinden op Instagram of YouTube, in welk genre dan ook.

Maar soms zijn er filmpjes die me de hare ten berge doen rijzen. Hiervan werd ik toch een beetje misselijk. Er zijn nog andere modellen in werkelijk ondraagbare lappen in het Instagram-filmpje te zien.

Wie het filmpje van “Highfashioncatwlk” op Instragram wil bekijken, dit is de link.

Gaan we straks echt zo gekleed of is dit een hersenspinsel van een perverse geest? Ik moet er werkelijk niet aan denken….!

Schoenen

Bron: Google foto’s

Ik lette altijd al op schoenen, maar nu net een beetje meer. Omdat de meeste mensen op sneakers lopen en die zijn er in zoveel verschillende uitvoeringen.

Niet alles is even mooi, elegant of kleurrijk. Soms zijn ze voorzien van een logo of een merknaam. Soms zijn ze kleurig, maar er zijn ook heel grauwe saaie sneakers.

Sommige vallen een beetje meer op. Deze ben ik al een paar keer tegen gekomen. Vaak loopt de eigenaar er niet al te comfortabel op en ze lijken mij een beetje slap, niet stevig. De beste omschrijving zou, denk ik, zijn: een sok met een zool.

Stevig is wel de prijs: ruim 600 euro, maar ik zag ook prijzen van meer dan 700 euro.

En ik vraag me dan af wie betaalt er nou zoveel voor zulke schoenen?

En koop je dan zoiets vanwege het merk? Ik begrijp daar helemaal niks van…

Oranje

Bron: Google foto’s

Of wij vandaag nog naar de stedelijke festiviteiten gaan? Ik weet het nog niet. Misschien, maar dan moet het weer meewerken. En ik heb nog het een en ander te doen en dat moet ook gebeuren. Dus is het nog maar de vraag…

Vieren we dan niet dat onze Koning verjaart? Natuurlijk, we halen een oranje tompouce voor bij de koffie. Of een oranje koek, dat weten we nog niet. Maar iets van oranje zal het wel zijn.

En verder is het een gewone dag. Op de een of andere manier voelt het niet meer zo als vroeger. Echt uitleggen kan ik het niet, het is meer een gevoel.

Och, het koninklijk paar zal zich er wel niet druk om maken. Die hebben vandaag al genoeg om te doen.

Even kijken wat Maximá aan heeft, dat doe ik wel. De jurk, de hoed, maar vooral de schoenen. Weer van die torenhoge stiletto’s of een wat comfortabeler hak? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Boek

De kaft van dit boek lijkt te sturen op romantiek, glitter en glamour. Maar dat doet geen eer aan het verhaal.

Het begint inderdaad glamoureus met Kat, die, totaal onverwacht, wordt gevraagd naar een huis in Cornwall te gaan om daar wat dingen op te halen. Kat is mode-conservator en valt van de ene verbazing in de andere.

Want hoe kan haar grootmoeder een huis in Cornwall hebben en wat doen al die prachtige Dior-japonnen in de kasten daar. Hoe kwam ze er aan? Het zijn vragen die steeds meer vragen oproepen. Wie is haar grootmoeder, of liever wie was zij?

Als dan ook nog een schrijver op zoek is naar Margaux Jourdan, weliswaar de naam van haar grootmoeder maar totaal niet de vrouw uit het verhaal dat hij vertelt, wordt alles steeds mysterieuzer.

Wie zijn Skye en Liberty, hoe passen zij in het leven van Margaux en welke rol speelde Nicholas?

Een boek dat me zeker niet losliet, ondanks de soms toch trieste en gruwelijke belevenissen van de vrouwen. Maar met een verrassend einde.