Opstaan voor iemand…

Als ik in de trein stap, is het al druk. Geen zitplaats meer, dat is pech. Rondom mij zitten jonge mensen druk op hun smartphone te kijken. Die hebben geen oog voor de staande mens. Verder is de trein bevolkt met ouderen, die net als ik, met hun voordeeluren-abonnement op stap zijn.

Dan ontdek ik één stoel, die nog onbezet lijkt. Ik loop er naar toe en zie dat er een jongetje van zo’n jaar of zeven zit, met zijn moeder naast hem. Ik vraag of ik daar zou mogen zitten. Verbaasd kijkt moeder me aan. “En hij dan, moet hij dan staan? Zo zielig, gaat ie één keer met de trein en moet ie staan”. “Maar u begrijpt toch wel dat hij wat jongere benen heeft dan ik?” “Gaat u dan maar op mijn plek zitten”. En tot mijn verbazing staat zijzelf voor mij op.

Ik vertel haar dat ik natuurlijk van een andere generatie ben en als kind geleerd heb voor ouderen op te staan. Er was geen enkele discussie over mogelijk, dat moest. Punt uit! En ook mijn kinderen leerde ik dat.

Langzaamaan zie ik op het gezicht van de vrouw toch wel iets van begrip ontstaan. Het kind kijkt de gehele tijd demonstratief naar buiten. Dan stappen bij het volgende station wat mensen uit en ik ga op een vrijgekomen plaats zitten. “Zo, u kunt weer naast uw zoontje zitten. U blij, ik blij.”

Ik vraag me af hoe dit kind verder wordt opgevoed? Hoe leert hij omgaan en rekening met anderen te houden? Hoe kijkt hij naar zijn medemens en hoe krijgt hij in hemelsnaam een beetje begrip en gevoel voor andere mensen?
Of ben ik nou zo ouderwets en bekrompen?

14 thoughts on “Opstaan voor iemand…

  1. Nee, dit ligt zeker NIET aan jou!
    Ik was een keer op een invalidenplaats in de tram gaan zitten.
    Er waren genoeg andere plaatsen vrij.
    Maar ik wilde alleen zitten.
    Krijg ik toch een grote mond van een vrouw.
    Dat het belachelijk was dat ik daar zat.
    Ze begon echt te schreeuwen tegen mij.
    Ik kreeg haar rap stil.
    Zette mijn pruik af.
    Applaus voor mij in de tram.

  2. Ehm nee! Maar ik zeg er wel bij als je als oudere de hele dag op de huishoudbeurs kan lopen en met tig tassen instapt, dat ik dat ook niet opsta. Want opstaan voor ouderen heb ik ook geleerd, maar ook ’s avonds een vent ’s ochtends een vent. Overigens viel me jaren geleden al op toen ik instapte in een boemeltje naar Antwerpen dat de schoolkinderen allemaal tegelijk opsprongen en hun plaats af wilde staan. Ik voelde me 20 jaar ouder maar was dankbaar voor een plekje. Dat je het zo hebt opgelost daar heb ik respect voor, ik snap echt niet dat die moeder d’r zoontje niet op schoot nam.

  3. Dat begrijp ik ook. Maar een gewoon gezond kind kan gemakkelijk opstaan voor iemand die bijna 10x zo oud is. Daar krijgt hij niks van. In mijn jeugd waren er conducteurs die je er op wezen. Of je dat nou leuk vond of niet, je stond op en mopperde binnensmonds. Luid op ergernis tonen leverde nog een berisping op. Tijden zijn veranderd….

  4. IK snap je op zich wel, maar jong zijn is niet altijd hetzelfde als gezond zijn . Zo is mijn dochter 32 en ziet er op het eerste gezicht heel gezond uit. Maar toch kan zij niet lang staan vanwege problemen met haar rug. Ook zij krijgt wel eens boze blikken omdat ze niet opstaat voor een ouder iemand al doet zij dit wel voor iemand die zeer slecht ter been is. Zo zaten we laatst samen in de trein toen er een vrouw van mijn leeftijd (50plus) instapte met haar dochters. Moeder keek boos naar mijn dochter en sprak haar dochters aan in het turks met net genoeg nederlands erdoor om te horen dat ze mopperde dat mijn dochter niet voor haar opstond. Mijn dochter wilde eerst nog opstaan om de vrouw te laten zitten, maar ik weet dan dat zij de volgende dag veel last van haar rug heeft en dan zich misschien moet melden op haar werk, dus heb haar gezegd te blijven zitten, dan maar boze blikken.

  5. Als kind bedacht ik dat ouderen genoeg hebben kunnen zitten en mijn benen nog een heel leven mee moesten. Nu ik ouder ben maakt het me eigenlijk nog niet uit. Kan redelijk goed en lang staan. Maar omdat ik in de daluren reis is er eigenlijk altijd ruim plek.

    Het meest asociale trof ik in Baden-Württemberg. Daar wilde ik met de fiets een stukje treinen en net voordat ik instapte gingen 20 schoolkinderen op de plek zitten waar klapstoelen zijn die ruimte kunnen maken voor 10 fietsen. Fiets stond uiteindelijk middenin het looppad, want geen kind nam de moeite op op een andere plek (gewone stoelen waren lang niet vol) te gaan zitten. Pas toen de conducteur kwam kreeg ik ruimte voor de fiets.

  6. Dat werd er vroeger met de paplepel ingegoten… Daar was geen discussie over mogelijk. Nadat ik al een paar keer lang heb moeten staan ga ik liever met de auto.

  7. Wat goed van je dat je dit hebt gezegd. In deze tijd durft een mens dat bijna niet meer. Er is zoveel agressie. Het is mij wel iets opgevallen dat buitenlandse meisjes ( jongens nog niet opgevallen)wel voor je opstaan.

  8. Ik ben het met je eens en heb mijn kinderen ook geleerd: opstaan voor mensen die ouder zijn dan jij. Apart dat die moeder opstond zodat haar zoontje dat niet hoefde…

Comments are closed.