| Op straat spelen, dat kon nog in mijn jeugd. (Bijna) geen auto’s, nauwelijks verkeer in onze straat. Er was ruimte genoeg. We balden tegen de muur, sprongen bokje, rolschaatsten of deden “koppetje duikelen” om een hek. Nu hebben de kinderen nauwelijks nog ruimte, moeten ze opletten voor de kostbare auto’s, raast het verkeer met grote snelheid langs. Ik heb hier al eens een kind gezien, zittend op de stoeprand met een IPad. Eigenlijk triest, want het zou moeten rennen, spelen, bewegen. Ouders zijn ook vaker bang, terecht of niet, om hun kind uit het oog te verliezen. Deze muurschildering in Amsterdam, vlakbij een tamelijk grote speelplaats, brengt misschien weer oude tijden terug. Want er is toch niets leukers dan lekker buiten te spelen? |
 |
Er zijn vaak speelveldjes/pleintjes in de buurt. Hier voor de deur kan beter gespeeld worden dan ooit voor de deur van mijn ouderlijk huis. Er kwamen trams en bussen door de toch echt niet zo brede straat. Wij moesten het verderop zoeken en dat was dan niet op een speelveldje. Er is hier nu veel meer groen dan in de binnenstad van de jaren vijftig waarin ik opgroeide. Laatst had mijn broer het er nog over: ‘Hoe vaak kwamen wij buiten de stad?’ Weinig dus, heel weinig. Mijn school had geen schoolplein, een speelkwartier kende ik niet. En toch heb ik heel wat buiten gespeeld.
@Bettie Op straat kun je maar op een beperkte manier spelen. Ik snap heel goed dat de kinderen graag gamen want in de strategiespellen en bouwspellen kunnen ze hun eigen spel maken. Dat geeft veel meer uitdaging dan alleen maar verstoppertje spelen of tikkertje of stoepranden of voetbal of hockey. Ik ben zelf vrijwilliger in de tussenschoolse opvang en zie dat er op het schoolplein echt heel weinig kan… max 3 ballen, iets tafeltennisen en 2 klimrekken. Ze kunnen daar helemaal niks en lopen dus elkaar voortdurend te klieren. De kleuters hebben meer materiaal maar de bovenbouw niet want het is niet op hen berekend of ze doen er dingen mee die gevaarlijk zijn in een grote groep. En bij de voetbal zie ik altijd dezelfde kinderen als laatste gekozen worden of in het doel staan. Ik snap wel dat games hun veel meer mogelijkheden bieden.
Ik skate vooral veel op straat en ook ‘blikje trap’ speelden we vaak
Ik ben het wel helemaal met je eens, Els. Er wordt te weinig gespeeld. Ik zie de kinderen op ons schoolplein (ze mogen op school geen games) die zich lopen te vervelen in een pauze. Dorothé, ik snap niet wat je bedoelt met die beperkingen?
Niet mee eens Els….. kinderen van nu vinden veel meer uitdaging in games die ze samen spelen (hier met zijn allen met Nintendo’s op de stoep) of online met contacten over de hele wereld via fora en koptelefoon. Buitenspelen heeft nl. steeds dezelfde beperkingen (de slimste, de snelste, de beste verstopplek) uitgezonderd hutten bouwen of zoiets. Sport is het nieuwe buitenspelen en dan de dingen waarbij je elkaar dingen kunt leren zoals boarden, surfen of samen op pad met racefiets, kano of zoiets.